Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ἀναμνήσεις

Τὸ κάθε τι ποὺ πέρασε, γιὰ πάντα μ᾿ ἔχει σκλάβο

κι ὅσο γυρεύεις Σήμερα, τὸ Χτὲς νὰ μ᾿ ἀφανίσεις,

τόσο σὲ ῾κεῖνο θὰ γυρνῶ καὶ τόσο δὲ θὰ παύω

νὰ ζῶ στὶς ἀναμνήσεις...

Θαρρεῖς καὶ κάτι μόνιμα, μπροστά μ᾿ εἶναι πεσμένο

καὶ κρύβοντας καὶ σβήνοντας ὁλότελα τὸ Τώρα,

μὲ κάνει νὰ μὴ χαίρουμαι καὶ μήτε νὰ προσμένω

καινούργια, τάχα, δῶρα...

Σ᾿ ὅτι ποθεῖ καὶ σ᾿ ὅτι ζεῖ, ἡ ψυχή μου μένει ξένη

κι οὔτε μπορεῖς, Φωνὴ Ζωῆς, ἀλλιῶς νὰ τὴ δονήσεις,

παρὰ θαμπὰ καὶ μακρινά, σὰ μουσικὴ ποὺ βγαίνει

μέσ᾿ ἀπ᾿ τὶς ἀναμνήσεις...

Τῆς πεθαμένης τῆς χαρᾶς, ἔχει στερέψει ἡ βρύση

κι οὔτε γυρεύει θάματα κι οὔτε προσμένει δῶρα

κι οὔτε μπορεῖ πιὰ τίποτα νὰ τὴ παρηγορήσει,

παρὰ ὅτι ἦταν ὡς τώρα...

 Κούραση

Εἶμαι τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὰ λόγια τὰ ῾πωμένα

κι ἀπ᾿ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε κι ἀπ᾿ τοὺς ἄλλους κι ἀπὸ μένα

κι ἀπ᾿ τὸ κάλεσμα τοῦ στίχου, μὲ τὸ μάταιο λυρισμό,

ποὺ ἡ ψυχή μου δὲν ἐλπίζει, παρὰ μόνο στὸ Λιμάνι

καὶ στὸ σάλπισμα τῆς Μοίρας, ποὺ μιὰ μέρα θὰ σημάνει

τὸν αἰώνιο Γυρισμό!

Τότε μόνο, λυτρωμένος ἀπ᾿ τῆς γῆς τὴν ἱστορία,

μέσ᾿ στῶν κόσμων καὶ τῶν ἄστρων τὴν ἀτέρμονη πορεία,

φῶς ἀνέσπερο, χυμένο σὲ μιὰν ἔξαλλη στροφή,

τὸ Τραγούδι τὸ Μεγάλο, ποὺ ποτὲ δὲν ἔχω γράψει,

τὸ στερνό μου τὸ Τραγούδι, σὰ μιὰ δόξα ποὺ θ᾿ ἀνάψει,

τότε μόνο θὰ γραφεῖ!

Βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ

Ἦταν ἕνα βαθὺ κι ἐξαίσιο βράδυ.

-Βράδυ λεπτὸ κι ἀσύλληπτο, Χιμαίρας!-

Ποτέ, τόσο πολύ, τέλος ἡμέρας,

δὲν εἶχε λάμψει τόσο, σὰ πετράδι...

Κατέβαινε τὸ φῶς -μιὰ ὠχρὴ ἀγωνία-,

σὲ κήπους, ὅλο βάλσαμα γιομάτους,

τ᾿ ἄνθη μεθοῦσαν ἀπὸ τ᾿ ἄρωμά τους,

μέσα σε μιὰν ἀνείπωτη ἁρμονία...

Δὲν εἶχε κἂν ὑπάρξει τέτοια δύση,

μήτε στὸ νοῦ τῶν πιὸ γλυκῶν ζωγράφων.

Ἀκόμα καὶ τὰ μάρμαρα τῶν τάφων,

μιὰ δόξα μυστικὰ τά ῾χε κερδίσει...

Κι ὅταν τὸ θάμπος ἄρχιζε νὰ φθάνει

κι ἡ νύχτα τ᾿ ἀργὰ μάγια νὰ κλώθει,

τὸ φεγγάρι, παντοῦ, σὰ φλόγα ἁπλώθη...

Κι ἦταν τὸ βράδυ αὐτὸ πού ῾χα πεθάνει...