"Ο άνθρωπος που δρα - καλές έξεις και καλή τύχη" (στ)

Σκεφτείτε , για παράδειγμα, το άτομο που θέλει για τον εαυτό του περισσότερο πλούτο από εκείνον που είναι πραγματικά καλός γι' αυτό. Ή το άτομο που παραδίνεται στην όρεξή του για σωματικές απολαύσεις. Ή το άτομο που λαχταράει κάτι που δεν είναι πραγματικά καλό για κανέναν: δύναμη πάνω σε άλλα ανθρώπινα όντα, για να εξουσιάζει τις ζωές τους. Τέτοια άτομα θα καταστρέψουν σίγουρα τη δική τους ζωή. Και είναι πολύ πιθανό ότι θα βλάψουν άλλους, επειδή στοχεύουν σε λάθος κατεύθυνση. Τα άτομα όμως που στοχεύουν με τη ζωή τους προς τη σωστή κατεύθυνση δεν μπορούν παρά να ευεργετούν τους άλλους και την κοινωνία στην οποία ζουν.
(τέλος)
απόσπασμα από το βιβλίο:

Ο Αριστοτέλης για όλους

Δύσκολος στοχασμός σε απλοποιημένη μορφή

Adler Mortimer

Ο ρόλος της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, την Κατοχή και την Αντίσταση.

Ο ρόλος της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, την Κατοχή και την Αντίσταση.

της Ευαγγελίας Γιαννοπούλου, προέδρου Νομαρχιακής Επιτροπής Ισότητας των Φύλων Ν. Αχαΐας.

  Κάθε Εθνική επέτειος φέρνει στο νου μας μνήμες και γίνεται αφορμή να αποδώσουμε τιμή σε φανερούς και αφανείς ήρωες που πρόσφεραν τις δυνάμεις και το αίμα τους για την επιβίωση του Ελληνικού Έθνους. Τιμήσαμε πρόσφατα την 28η Οκτωβρίου του 1940. Στον πόλεμο του 1940, στην κατοχή και την αντίσταση αγωνίστηκε μεγάλος αριθμός Ελληνίδων. Ολόκληρη στρατιά γυναικών πρόσφερε τις σωματικές, πνευματικές, ηθικές δυνάμεις της , με όποιο τρόπο μπορούσε. Ήταν ένας αγώνας που βοηθούσε ουσιαστικά τον πρώτο αλλά για τους πολλούς αξιολογήθηκε ως αγώνας δεύτερος. Εμείς σήμερα θα επιχειρήσουμε, με απέραντο σεβασμό κι αναγνώριση στη μνήμη τους, να αποτίσουμε φόρο τιμής σε όλες εκείνες τις ανώνυμες Ελληνίδες γυναίκες που αγωνίστηκαν πλάι στον άντρα για Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Δημοκρατία. 

  Η συμμετοχή της Ελληνίδας στον πόλεμο του 1940, την κατοχή και την αντίσταση στάθηκε καταλυτική για την αλλαγή της θέσης της γυναίκας. Με την είσοδο της Ελλάδας στον πόλεμο του 1940, οι Ελληνίδες προσαρμόστηκαν στις δύσκολες συνθήκες που περνούσε η χώρα. Είναι αξιοθαύμαστος ο τρόπος που ανταποκρίθηκαν εκείνες οι γυναίκες στο κάλεσμα της πατρίδας . Γιατί ήσαν γυναίκες που βρίσκονταν σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άντρες από άποψη κοινωνικής και πολιτειακής δικαιοσύνης αφού στερούνταν του δικαιώματος της ψήφου. Ήσαν γυναίκες που δεν είχαν αναπτύξει την ψυχολογία της αντίστασης αλλά της υποταγής στην εξουσία. 

  Το Αλβανικό έπος δεν έχει να παρουσιάσει μια Μπουμπουλίνα ή μια Τζαβέλαινα αλλά όλες τις γυναίκες της Ηπείρου, που κουβαλούσαν πυρομαχικά σε απάτητες βουνοκορφές της Πίνδου και δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τις αρχαίες Σπαρτιάτισσες και τις Σουλιώτισσες του 1821. Η συμβολή ήταν μεγάλη και πολύτιμη. Ένας στρατός απροετοίμαστος για πόλεμο, χωρίς κατάλληλο οπλισμό βρήκε την Ελληνίδα της υπαίθρου αλλά και τη γυναίκα της πόλης θερμό υποστηριχτή, που ανταποκρίθηκε με πάθος για την ελευθερία. Μαζί με τους άντρες δόθηκαν στον αγώνα με μια ψυχή. Το χρέος να κρατήσουν τη γη που τους παρέδωσαν οι πρόγονοι με τόσους αγώνες ξύπνησε μέσα στις ψυχές όλων. 

  Στα μετόπισθεν οι γυναίκες αντικαθιστούν τους άντρες που έχουν επιστρατευθεί και πλέκουν ασταμάτητα μάλλινα για τις ανάγκες του στρατού. Πολλές νέες κοπέλες γράφονται εθελόντριες στον Ελληνικό Ερυθρό σταυρό, γίνονται νοσοκόμες. Άλλες που βρίσκονται κοντά στην πρώτη γραμμή, μεταφέρουν πυρομαχικά στους στρατιώτες κάτω από σκληρές καιρικές συνθήκες. Προχώρησαν ενάντια στη φύση. Οι μαυροφορεμένες Ηπειρώτισσες και οι γυναίκες της Δυτικής Μακεδονίας αγωνίστηκαν κουβαλώντας πολεμοφόδια στην πλάτη εκεί όπου τα ζώα αρνούνταν να προχωρήσουν, στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου, αλύγιστες μορφές του χρέους. Εκείνες οι γυναίκες προκάλεσαν με την τόλμη, το θάρρος και το κουράγιο τους τον παγκόσμιο θαυμασμό.

  Γυναίκες των πόλεων και των χωριών σήκωσαν στους ώμους τους τη φροντίδα και την προφύλαξη των αντρών από τα κρυοπαγήματα. Οι Ελληνίδες νοσοκόμες δούλεψαν με ηρωισμό και αφοσίωση, πολλές μάλιστα από αυτές βρήκαν το θάνατο από βομβαρδισμούς νοσοκομείων και πλοίων που μετέφεραν τραυματίες. Πολλές γυναίκες πλούσιες, έδωσαν χρήματα και κοσμήματα σε ενίσχυση του αγώνα. Άλλες παρεχώρησαν τα καράβια τους ή μίσθωσαν καράβια και τα έθεσαν στην υπηρεσία του αγωνιζόμενου λαού. Γυναίκες μορφωμένες έγραφαν επιστολές-εκκλήσεις προς τις γυναίκες της Ευρώπης και της Αμερικής, που διεκτραγωδούσαν τα δεινά των αγωνιζόμενων και ζητούσαν βοήθεια. Οι εκκλήσεις αυτές είχαν βαθιά απήχηση στο εξωτερικό.

  Η κατάρρευση του Μετώπου και η συνθηκολόγηση βρήκαν τις γυναίκες νάχουν συνειδητοποιήσει πως μπορούν να τα καταφέρουν και έχουν χρέος να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο κοινωνικό σύνολο. Συνειδητοποίησαν ότι πολεμούσαν για μια μεγάλη και αναλλοίωτη ιδέα, την ιδέα της ελευθερίας. Έπαιρναν δύναμη από το δίκαιο αγώνα τους. Πολεμούσαν για ένα καλύτερο κόσμο. Συνειδητοποίησαν ότι δεν είχαν μοναδικό προορισμό στη ζωή την κουζίνα , τα παιδιά και την εκκλησία, όπως τις ήθελε η δικτατορία που προηγήθηκε. 

  Μα εκεί που η Ελληνίδα πολέμησε με πάθος, που θυμίζει και ξαναζωντανεύει τις πιο θαυμαστές σελίδες της επανάστασης του '21 είναι η Κατοχή. Στην κατοχή τα πράγματα ήσαν δύσκολα. Οι γυναίκες διανύουν κάθε μέρα τεράστιες αποστάσεις στέκονται με την ώρα στις ουρές, μήπως βρουν κάποια λαχανίδα να μαγειρέψουν. Η ανεργία χτυπά την πόρτα πολλών σπιτιών. Οι άνθρωποι πεθαίνουν στους δρόμους. Ο αγώνας για επιβίωση θα συνδεθεί και ως ένα βαθμό θα ταυτιστεί με την αντίσταση. Αυθόρμητα στην αρχή, οργανωμένα αργότερα και με σύστημα, οι γυναίκες, ξεχύθηκαν στους δρόμους της Πρωτεύουσας και των επαρχιακών πόλεων και με το σύνθημα "ψωμί για τα παιδιά μας", "θέλουμε γάλα και συσσίτια", κατάκλυσαν τα Υπουργεία, τις πρεσβείες, τη Μητρόπολη, τον Ερυθρό σταυρό και καταφέρανε την πρώτη νίκη: παιδικά συσσίτια, παιδικοί σταθμοί διανομής γάλατος για την επιβίωση της φυλής. Ύστερα από τα παιδικά συσσίτια ακολούθησαν τα "λαϊκά" για τα θύματα πολέμου και τους φυλακισμένους, στις συνοικίες των μεγαλουπόλεων μα και στα πιο απομακρυσμένα χωριά. Ακολουθούν τα ιατρεία, πρόχειρα νοσοκομεία, παιδικοί σταθμοί, παιδικές εξοχές. Στα κοινωνικά αυτά ιδρύματα εργάζονται αδελφωμένες οι Ελληνίδες όλων των τάξεων.

  Η μεγάλη στιγμή για την Ελληνίδα υπήρξε στη νεότερη ιστορία μας, η συμμετοχή της στην Εθνική Αντίσταση 1942-1944.Ήδη από την περίοδο του φασιστικού καθεστώτος του Ιωάννη Μεταξά (1936-1940), η γυναίκα συμμετείχε ενεργά στον αντιφασιστικό αγώνα.

  Οι γυναίκες στην αντίσταση έπαιξαν σημαντικό και δραστήριο ρόλο. Χωρίς τη μαζική συμμετοχή και τις μεγάλες θυσίες των Ελληνίδων θα ήταν κυριολεκτικά αδύνατο να πάρει η αντίσταση την έκταση και το βάθος που πήρε, να γίνει το καθολικό κίνημα, αγώνας των Ελλήνων για την εθνική απελευθέρωση. Τη συναντάμε σαν αγωνίστρια και καπετάνισσα ακόμη. Οι γυναίκες των χωριών συντηρούν τους αντάρτες. Τους τρέφουν και τους φροντίζουν. Γίνονται σύνδεσμοι ανάμεσα στο αντάρτικο και στο χωριό, ειδοποιούν για τις κινήσεις του εχθρού, φυλάνε σκοπιά. Αρχίζουν να τις αναγνωρίζουν και να τις υπολογίζουν. Αρκετές κοπέλες πήραν όπλο στο αντάρτικο. Σε μια εποχή που θεωρείται ντροπή να φορούν οι γυναίκες παντελόνι, θέλει τόλμη και δύναμη να φοράς τη στολή του αντάρτη και να κρατάς όπλο.

  Στην ελεύθερη Ελλάδα αρκετές γυναίκες γυρνούν τα χωριά και με τους λόγους τους ξεσηκώνουν τους κατοίκους ή οργανώνουν την αντιστασιακή δουλειά.Περπατούν μέσα στα βουνά μόνες -νύχτα ή μέρα- για τις ανάγκες του αγώνα.Προαιώνιοι φόβοι και προκαταλήψεις ξεπερνιούνται. Είναι σεβαστές.Είναι συναγωνίστριες. Αποδείχνονται εξαιρετικά ικανές να ξεγλιστρούν από τα μπλόκα, χωρίς να γίνονται αντιληπτές, να κουβαλούν όπλα και πυρομαχικά, παράνομες εφημερίδες ή σημειώματα και να δίνουν τη ζωή τους γι΄ αυτά που πιστεύουν ότι είναι δίκαια.

  Στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής οι γυναίκες ή ανεβαίνουν στα βουνά και πολεμούν πλάι στον άντρα ή αγωνίζονται στην ύπαιθρο, στο εργοστάσιο, σε σαμποτάζ και πληρώνουν με τη ζωή τους τον αγώνα ενάντια στο φασισμό. Στο σύνολο των 3.000.000 μελών της Αντίστασης τα 1.740.000 ήταν γυναίκες και στις 600.000 της ΕΠΟΝ τα μισά ήσαν κορίτσια. Μια πρόχειρη στατιστική ανεβάζει σε 1.352 τις εκτελεσμένες, κρεμασμένες και χαμένες Ελληνίδες στην Κατοχή. Ορισμένες ηρωίδες έγιναν γνωστές στο Πανελλήνιο κι έγιναν θρύλος κι άλλες που θα χρειαστεί καιρός για να τις μάθουμε ή δε θα τις μάθουμε ποτέ.

  Οι γυναίκες της αντίστασης με τον αγώνα τους για εθνική απελευθέρωση συνειδητοποίησαν το δικαίωμα για τη δική τους απελευθέρωση. Μέρα με τη μέρα γίνονται ίσες όχι μόνο στις θυσίες και τον ηρωισμό αλλά και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις, μέσα στο σπίτι, στην οικογένεια και σε όλες τις ανθρώπινες επαφές τους.

  Στην ελεύθερη Ελλάδα δημιουργείται την άνοιξη του 1944 η ΠΕΕΑ (Πολιτική επιτροπή εθνικής απελευθέρωσης) και προκηρύσσονται εκλογές για το Εθνικό Συμβούλιο. Είναι η πρώτη φορά που οι γυναίκες ψηφίζουν σε γενικές εκλογές. Από τους 280 περίπου Εθνοσυμβούλους που εκλέχτηκαν μόνο 5 είναι γυναίκες. Σε μερικά χωριά κάποιες εκλέγονται πρόεδροι και σε ορισμένα δημοτικά συμβούλια σύμβουλοι.

  Δεν υπάρχει τομέας δουλειάς που να μη μετέχουν οι γυναίκες εκείνη την περίοδο. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν εύκολος. Κάθε στιγμή κινδύνευαν να πιαστούν, να βασανιστούν, να φυλακιστούν, να τις στείλουν στο στρατόπεδο, να τις σκοτώσουν ή να τις εκτελέσουν. Όλες αγωνίστηκαν με το όραμα ενός καλύτερου αύριο. Πίστευαν ότι μετά την απελευθέρωση θα εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα ένα καθεστώς όπου θα υπάρχει Κοινωνική Δικαιοσύνη και πραγματική Δημοκρατία. Πίστευαν ότι με τους αγώνες τους και με το αίμα τους είχαν κερδίσει την ισοτιμία. Ο αγώνας αυτός τους είχε δώσει αυτοπεποίθηση, αξιοπρέπεια και αναγνώριση. Ονειρεύονταν ότι "άμα τελειώσει ο πόλεμος" η θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία σίγουρα θα είναι καλύτερη.

  Μετά την απελευθέρωση και πριν τον εμφύλιο δημιουργήθηκαν πολλές Γυναικείες οργανώσεις. Όμως η ενότητα και η μαχητικότητα του γυναικείου κινήματος τα χρόνια 1945-47 δεν κατάφερε να πετύχει κανένα από τους στόχους του: οι Ελληνίδες εξακολουθούν να στερούνται βασικών οικονομικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Και δυστυχώς ο εμφύλιος που ακολουθεί θα τις διχάσει. Απο το 1948 και μετά οι Γυναικείες οργανώσεις διαλύονται με τη βία μέσα στη γενικότερη πολιτική τρομοκρατία και η φιλανθρωπία υποκαθιστά τις διεκδικήσεις των γυναικών. Η πολυπόθητη ισότητα καθυστερεί. Οι περισσότερες γυναίκες μετά τον πόλεμο επιστρέφουν στα "γυναικεία" τους έργα. Παντρεύονται, κάνουν παιδιά, φτιάχνουν σπίτια, αγωνίζονται να μορφώσουν τα παιδιά τους. Ο αγώνας εξακολουθεί αλλά τώρα είναι ατομικός. Τα κοινωνικά οράματα εγκαταλείπονται. Κλείνονται σιγά-σιγά στο σπίτι, μόνη η κάθε μια.

  Μόλις το 1952 οι γυναίκες αποκτούν το δικαίωμα ψήφου αλλά ψηφίζουν για πρώτη φορά στις βουλευτικές του 1956. Τότε θα ξεκινήσει και η νομική ισότητα που αφορούσε θέματα εργασίας των γυναικών. 

  Κοιτώντας πίσω οφείλουμε να πούμε ότι η Ελληνίδα γυναίκα, αν και αγωνίστηκε στην πρώτη γραμμή του αγώνα μαζί με τον άνδρα, για τη ζωή, για την εθνική ανεξαρτησία, για τη δημοκρατία, για τη δουλειά, δε δικαιώθηκε σε σχέση με την προσφορά και τις ικανότητές της. Χρειάστηκε να ξεκινήσει νέους διεκδικητικούς αγώνες για να αλλάξει τη θέση της προς το καλύτερο και να κατακτήσει την ισότητα θεσμικά. Ακόμη αγωνίζεται να κατακτήσει την ισότητα στην πράξη.

  Σήμερα, 43 χρόνια μετά την κήρυξη του πολέμου η θέση της Ελληνίδας έχει αλλάξει. Σε αυτό έχει συμβάλλει το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο που ισχύει σε Ευρωπαϊκό και Εθνικό επίπεδο για την προώθηση της ισότητας . Οι νομοθετικές κατακτήσεις είναι προφανές ότι δεν αρκούν. Γιατί το ζήτημα της ισότητας των ευκαιριών είναι πρωτίστως θέμα αντιλήψεων, πολιτισμού, συμπεριφοράς, κοινωνικών προτύπων.Εντοπίζονται ανισότητες στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ζωή. Έρευνες και στατιστικά δείχνουν ότι δεν έχει πλήρως πραγματοποιηθεί η ίση πληρωμή για ίσης αξίας εργασία για τους άνδρες και τις γυναίκες. Δεν λύθηκε ακόμη η ανεργία των γυναικών που εξακολουθεί να είναι ιδιαίτερα υψηλή . Εξακολουθεί να υπάρχει η διάκριση των φύλων στις προσλήψεις, τις προαγωγές και σεξουαλική παρενόχληση στο χώρο εργασίας . Οι μη αμειβόμενες γυναίκες που εργάζονται στις οικογενειακές επιχειρήσεις αποτελούν το ένα τέταρτο των απασχολουμένων γυναικών. Η ελλιπής κατάρτιση των γυναικών, οι κατηγορίες στις οποίες εκπαιδεύονται, η έλλειψη κοινωνικών υποδομών για τα παιδιά και τους ηλικιωμένους και τους πάσχοντες αποτελούν εμπόδια για την είσοδό τους στην εργασία. Παρά την ψήφιση της διάταξης για υποχρεωτική συμμετοχή 1/3 γυναικών σε όλα τα υπηρεσιακά και διοικητικά συμβούλια και αιρετά όργανα εξακολουθεί να υπάρχει Δημοκρατικό έλλειμμα που αφορά στη συμμετοχή των γυναικών στα αιρετά αξιώματα . Το φαινόμενο της βίας κατά των γυναικών είναι υπαρκτό και στην Ελλάδα και παρεμποδίζει τις γυναίκες να βγουν στην εργασία και την κοινωνία. 

  Οι γυναίκες δεν αποτελούν μόνο το άλλο μισό του ουρανού, όπως πολύ ποιητικά έχει ειπωθεί. Αποτελούν και το μισό τουλάχιστο, του πληθυσμού της γης. Αποτελούν το μισό της δύναμης, των ικανοτήτων, της δημιουργικότητας που απαιτούνται για την πρόοδο των κοινωνιών. Αρκεί να τους παρέχουμε ίσες ευκαιρίες για να αναπτυχθούν και να προσφέρουν στην κοινωνία το καλύτερο των δυνάμεών τους σε καθημερινή βάση και όχι μόνο σε ακραίες καταστάσεις.

Το πείραμα του ρατσισμού

Ένα παιδί σε ένα δωμάτιο με δύο κούκλες: η μία με λευκό δέρμα και η άλλη με μαύρο. Ένας ερευνητής κάνει ερωτήσεις. Οι απαντήσεις μπορεί να σας σοκάρουν, αλλά μήπως ήταν αναμενόμενες; Το συγκεκριμένο πείραμα έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, και εδώ έγινε ως μέρος της εκστρατείας κατά του ρατσισμού“Racismo en Mexico” για να αναδείξει τα βαθιά προβλήματα της μεξικανικής κοινωνίας. Δυστυχώς, τα προβλήματα αυτά είναι λίγο πολύ παγκόσμια.

Οι 10 συχνότεροι τύποι καθηγητών: Ζουν ανάμεσά μας!

Οι 10 συχνότεροι τύποι καθηγητών: Ζουν ανάμεσά μας!

Είναι οι πιο γραφικοί τύποι καθηγητών... Enjoy :-)

Θα τους βρείτε: Σε κάθε σχολείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα... (πού αλλού;)

1ος: ΤΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ

Κυριολεκτικά, οι αντιλήψεις του είναι τόσο παλιές, που μπορείς να τον χαρακτηρίσεις άνετα "απολίθωμα". Η ηλικία του κυμαίνεται στα 55-65 χρόνια, ίσως και λιγότερο. Είναι κολλημένος-η στον καιρό που τα σχολεία ήταν χωρισμένα σε "αρρένων" και "θηλέων" και οι μαθητές ήταν υποχρεωμένοι να φοράνε στολή και να έχουν συντηρητική εμφάνιση. Το μόνο που του έμεινε για να θυμάται τους παλιούς ένδοξους καιρούς είναι η ταινία "Το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο".

Look: Αν είναι άνδρας, συνήθως ντύνεται συντηρητικά και το ντύσιμό του ακολουθεί τη "μόδα" των 50's (γιλέκο , πουκάμισο, παντελόνι με τσάκιση στο πλάι, όλα σε μουντά χρώματα εννοείται). Η εμφάνισή του αντανακλά την προσωπικότητά του, δηλαδή τις απαρχαιωμένες απόψεις του. Οι καθηγήτριες - απολιθώματα ντύνονται συνήθως πιο φυσιολογικά, χωρίς φυσικά να μην υπάρχουν εξαιρέσεις.

Αγαπημένη Ατάκα: "Εμείς στον καιρό μας..."

Αγαπάει τον μαθητή: που είναι καθωσπρέπει, π.χ. ένα απολίθωμα new edition (σπάνιο είδος, αλλά υπαρκτό).

Μισεί τον μαθητή: που θα του την πει για τις απόψεις του ή που θα έρχεται στο μάθημά του φορώντας προκλητικά ρούχα που αποκαλύπτουν περισσότερη σάρκα απ' ό,τι πρέπει.

Σου θυμίζει: κάτι γραφικούς δασκάλους από ελληνικές ταινίες του '60.

Θα τον βρεις: Στην βιβλιοθήκη να κοιτάζει τα βιβλία και να κουνάει το κεφάλι του πάνω - κάτω νιώθωντας μεγάλη στεναχώρια που οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τα βιβλία που κοντεύουν να κλείσουν τα 100 στα σκονισμένα ράφια του σχολείου.

2ος: Ο "ΧΑΛΑΡΟΣ"

Χαλαρά, η ζωή είναι ωραία! Δεν τον αγχώνεις με τίποτα. Συνήθως είναι αγαπητός στα παιδιά, αφού το μάθημα δεν είναι από τις... κύριες προτεραιότητές του.

Look: Ένα τζινάκι είναι απαραίτητο. Από πάνω δεν ξέρεις τι φοράει, αφού έχει πάντα το κλασικό του μπουφάν που καλύπτει τα πάντα (αφού καμιά φορά αναρωτιέσαι αν έρχεται με τις πυτζάμες). Είναι τις περισσότερες φορές άνδρας, ανύπαντρος που αλλάζει ρούχα 3 φορές τον χρόνο. Απαραίτητο αξεσουάρ το πακέτο τσιγάρα με τον αναπτήρα και η βαριά κολώνια για να καλύπτει την τσιγαρίλα και την μπόχα.

Αγαπημένη ατάκα: "Άντε χαλαρώστε τώρα λίγο γιατί κάναμε πολύ μάθημα και κουράστηκα."

Αγαπάει τον μαθητή: Όλους!

Μισεί τον μαθητή: Κανέναν δεν μισεί... Όλοι καλοί είναι μωρέ... (ή αλλιώς "δεν έχω ιδέα ποιοι είναι όλοι αυτοί, σιγά μην ανοίξω και κατάλογο!")

Θα τον βρεις: Στο κυλικείο να τρώει, να καπνίζει και να πίνει τον φραπέ του ΧΑΛΑΡΑ.

3ος: Η "ΕΛΕΝΗ ΛΟΥΚΑ"

Δεν ξέρω γιατί τον ρόλο της θεούσας τον έχουν κατοχυρώσει αποκλειστικά και μόνο γυναίκες. ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΜΩΣ! Κυκλοφορούν παντού! Σε κάθε σχολείο! Παραμονεύουν στη γωνία με το λιβάνι και το σταυρό στο χέρι, έτοιμες να σε εξορκίσουν και να βγάλουν "τα κακά πνεύματα που τρύπωσαν μέσα σου και σε έκαναν έτσι"!

Look: Δε φοράνε ΠΟΤΕ παντελόνια. Μόνο φούστες μέχρι τον αστράγαλο, κλειστό παπούτσι χειμώνα - καλοκαίρι και κάλτσες σαν αυτές που φοράει η γιαγιά σου. Φαρδιά μπλούζα και πουλόβερ ζιβάγκο και μακρυμάνικο. Επιβάλλεται ένας μεγάλος σταυρός, χρυσός ή ασημένιος και γυαλιά - ματομπούκαλα με σκελετό πάχους πέντε εκατοστών. Μαλλί αχτένιστο (ή συνήθως πιασμένο κότσο), πρόσωπο άβαφο και απεριποίητο, ίσως και αξύριστο. Κάνει συνέχεια το σταυρό της και κουβαλάει πάντα μαζί της την εικόνα της Παναγίας για καλό και για κακό...

Αγαπημένη φράση: "Αυτά δεν είναι πράγματα του Θεού!"

Αγαπάει τον μαθητή: που πάει εκκλησία κάθε Κυριακή και είναι γραμμένος στο κατηχητικό!

Μισεί τον μαθητή: που ξέφυγε από τον ίσιο δρόμο (και ακούει hard metal).

Θα την βρεις: Στους διαδρόμους να κυνηγάει τα emo με έναν σταυρό για να τα εξορκίσει.

4ος: Ο "ΤΙ ΤΡΙΑΝΤΑ, ΤΙ ΣΑΡΑΝΤΑ, ΤΙ ΠΕΝΗΝΤΑ"

Θέλει να μείνει για πάντα νέος και αγνοεί τις άσπρες τρίχες στα μαλλιά και τις ρυτίδες στο πρόσωπο. Μπορεί να είναι 50, αλλά ντύνεται πάντα σαν να είναι 25. Τον αναγνωρίζεις συνήθως από τις φράσεις που λέει σε μια προσπάθεια να "πλησιάσει" τους μαθητές του: "μου την είπες τώρα, Παπαδόπουλε;". "Χατζηπέτρου, δεν την παλεύεις και πολύ σήμερα, ε;" καθώς και τα κρύα ανέκδοτα (δεν αναφέρω κανένα, για να μην χαλάσω το άρθρο).

Look: Αν είναι άνδρας, συνήθως θα οδηγεί μια μηχανή και θα μπαίνει μέσα στην τάξη με το κράνος περασμένο στο χέρι, τα Rayban γυαλιά και το κλειδί της μηχανής να προεξέχει επίτηδες από την τσέπη. Οι γυναίκες καθηγήτριες αυτής της κατηγορίας δεν οδηγούν (ευτυχώς για τους υπόλοιπους οδηγούς). Αυτές περνάνε την "δεύτερη εφηβεία" τους (κοινώς, την κλημακτήριο) και βρίσκονται σε μία φάση άρνησης του εαυτού τους. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι ο χρόνος έχει αφήσει σημάδια επάνω στο δέρμα και τα μαλλιά τους, γι' αυτό βάζουν κρέμες (οι πιο πλούσιες κάνουν και botox!) και πηγαίνουν κάθε μήνα στο κομμωτήριο και βάφουν το μαλλί τους με ένα έξαλλο κιτρινοκαναρολεμονοχρυσαφί ή κοκκινοκερασοδαμασκηνοκομοδινί χρώμα και πετάνε και μια - δυο ανταύγειες έτσι στο άσχετο. Πιστεύουν πως η μόδα που επικρατούσε στα 70's, επικρατεί και τώρα. Γενικώς οι καθηγητές που ανήκουν σ' αυτήν την κατηγορία αντιγράφουν με παταγώδη αποτυχία τους 25άρηδες.

Αγαπημένη φράση: "Τι χαμπάρια ρε αλάνια;"

Αγαπάει τον μαθητή: οποιονδήποτε, αρκεί να τον κάνει να νιώθει νέος/α.

Μισεί τον μαθητή: που τον κοροϊδεύει.

Θα τον βρεις: Στο διάλειμμα να προσπαθεί να χωθεί ανάμεσα στις παρέες των μαθητών για να δει "τι παίζει".

5ος: Ο ΧΑΡΟΣ

Ο Χάρος δεν βγήκε παγανιά στην φτωχογειτονιά, αλλά διορίστηκε καθηγητής στο σχολείο σου. Ωραία. Και τώρα; Τώρα την έκατσες και εσύ και το τμήμα σου. Στο μάθημά του/της κάθεστε σούζα όλοι και δε μπορείτε να κουνηθείτε μην τυχόν και σας δει και σας κάνει παρατήρηση. Μην αναπνέετε λοιπόν στο μάθημα του Χάρου. Μην κουνιέστε. Και έχετε τα μάτια σας όπου σας πει.

Look: Δεν έχει ιδιαίτερη εμφάνιση, ντύνεται φυσιολογικά. Στην φαντασία του καθενός βέβαια υπάρχει φορώντας έναν μαύρο μακρύ μανδύα (απο εκεί βγαίνει και το παρατσούκλι: Χάρος).

Αγαπημένες φράσεις: "Κόβεσαι!", "Μείον δύο μονάδες στο τετράμηνο!", "Μην μου αντιμιλάς εμένα μην σε σύρω στον λυκειάρχη! Ανάγωγε!", "Δεν διαβάζετε!", "Εδώ κοιτάτε! ΕΜΕΝΑ!", "ΣΙΩΠΗ ΕΙΠΑ!!!" "Μην αναπνέεις! Σε ακούω!", "Σ' έπιασα! Τι κάνεις εκεί;"

Αγαπάει τον μαθητή: ΚΑΝΕΝΑΝ. ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΧΡΗΣΤΟΙ!!!

Μισεί τον μαθητή: ο οποίος θα προσπαθήσει να τα πάει καλά στο μάθημά του/της. Από το πείσμα του και μόνο, ο Χάρος θα βρίσκει συνέχεια αφορμές να τον μειώνει.

Θα τον βρεις: Εκεί που δε θες...

6ος: Ο ΠΑΠΑΣ

Καμία σχέση με θρησκευτικό χαρακτήρα! Αυτός ο τύπος του καθηγητή απλά μιμείται τον παπά στην εκκλησία: κάνει έναν τεράστιο και μακρόσυρτο μονόλογο, με τον ίδιο τόνο φωνής και ύφους, που τελειωμό δεν έχει. Και το χειρότερο; Κάθε χρόνο λέει τα ίδια! Η εμφάνισή του στην τάξη προκαλεί μια γενική αδράνεια στους μαθητές (και στο μυαλό και στο σώμα, προφανώς λόγω ύπνου) και η συχνότερη φράση που ακούγεται λίγο πριν μπει μέσα στην τάξη είναι "άντε, καλό ύπνο".

Look: Βαρετός, πολύ ΒΑΡΕΤΟΣ στην εμφάνισή του. Μονότονα ρούχα, ίδια μαλλιά κάθε μέρα, ίδιο περπάτημα, ίδιο στυλ. Νυστάζεις και μόνο που τον βλέπεις.

Αγαπημένη φράση: "Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα..." (μέχρι στιγμής κανένας μαθητής πανελληνίως δεν έχει συγκρατήσει ούτε μία φράση του)

Αγαπάει τον μαθητή: κανείς δεν έμαθε ποτέ, αφού ποτέ δεν μιλάει μαζί τους.

Μισεί τον μαθητή: κανείς δεν έμαθε ποτέ, αφού ποτέ δεν μιλάει μαζί τους.

Θα τον βρεις: Στα πιο βαρετά μέρη, να κάνει τα πιο βαρετά πράγματα.

7ος: Ο ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ

Κολλημένος με το μάθημά του! Έχει εμμονή μ' αυτό, ακόμα και αν είναι το πιο ασήμαντο μάθημα. Και επιπλέον έχει την απαίτηση όλοι να το αγαπούν και να το λατρεύουν όπως αυτός.

Look: Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στην εμφάνισή του, εκτός αν είναι τόσο κολλημένος που έχει συνδυάσει το στυλ του με το αντικείμενο που διδάσκει. Παραδείγματος χάρη, ο κολλημένος μαθηματικός θα φοράει πουλόβερ με ομόκεντρους κύκλους και ορθωγώνια τρίγωνα και όταν κανείς δεν θα τον κοιτάζει, θα προσπαθεί να βρει κρυφά το εμβαδόν τους. Η κολλημένη φιλόλογος, φοράει μακριές κελεμπίες που παραπέμπουν στο Βυζάντιο ή πιάνει τα μαλλιά της κότσο, αφήνοντας κάποιες αφέλειες, όπως οι αρχαίες Ελληνίδες (ήμαρτον!).

Αγαπημένη φράση: "Τα μαθηματικά είναι έρωτας..." (μην ερωτευτεί κανένας σας... θα λύνει εξισώσεις για το υπόλοιπο της ζωής του!)

Αγαπάει τον μαθητή: που αγαπάει το μάθημά του.

Μισεί τον μαθητή: που μισεί το μάθημά του.

Θα τον βρεις: Στο γραφείο των καθηγητών, σε μία ήσυχη γωνιά να λύνει εξισώσεις/να διαβάζει Καβάφη/να κάνει πειράματα χρησιμοποιώντας βιβλία και προσωπικά αντικείμενα των συναδέλφων του (κρυφά από τους ίδιους, φυσικά).

8ος: Ο "ΣΤΑ ΧΑΜΕΝΑ"

Τον ξεχωρίζεις αμέσως από το βοδινό του βλέμμα που δείχνει πως δεν έχει ιδέα τι κάνει και πού βρίσκεται. Συνήθως ξεχνάει τα "μαγαζιά" του ανοιχτά ή ξεχνάει να κουμπώσει κανένα κουμπί από το πουκάμισό του. Υπάρχουν δύο περιπτώσεις: ή θα έχει εμμονή με την καθαριότητα ή θα κάνει μπάνιο όποτε το θυμάται. Μιλάει στο κινητό, ακόμα και όταν η άλλη γραμμή είναι κλειστή. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, πλησιάζει επικίνδυνα το παράθυρο και κοιτάζει κάτω για πέντε λεπτά με γουρλωμένα μάτια, ενώ όλη η τάξη κρατάει την αναπνοή της, μην τυχόν και αποφασίσει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ξεχνάει σε ποια τάξη έχει μάθημα και περιφέρεται στους διαδρόμους σαν την άδικη κατάρα.

Look: Αξύριστος, απεριποίητος, μοιάζει λίγο σαν άστεγος που περιφέρεται μέσα στο σχολείο.

Αγαπημένη φράση: "Πού έχω τώρα μάθημα;"

Αγαπάει τον μαθητή: που τον βοηθάει να μη χαθεί.

Μισεί τον μαθητή: που του αποσπά την προσοχή χωρίς λόγο.

Θα τον βρεις: Παντού.

9ος: Ο ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΗΣ

Η διάθεση και το κέφι του είναι δύο πράγματα που ανεβοκατεβαινουν επικίνδυνα. Λίγο πριν μπει στην τάξη παίρνει ένα LEXOTANIL και κάνει το σταυρό του τρεις φορές. Τη μια στιγμή στέκεται ήρεμος και γαλήνιος, με το βλέμμα ενός μικρού παιδιού και φαίνεται τόσο άκακος... και αμέσως την επόμενη στιγμή, βαράει το χέρι στην έδρα και αρχίζει να ωρύεται και να χτυπιέται (σε ποιο προχωρημένες καταστάσεις εκσφενδονίζει βιβλία, κασετίνες και κιμωλίες προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι πολύ πιθανό να έχει νοσηλευτεί σε φρενοκομείο στο παρελθόν. Μην αναρωτιέστε πώς κατάφερε να ξαναδιδάξει. Η απάντηση είναι μόνο μία: στην Ελλάδα ζούμε!

Look: Ντύνεται επικίνδυνα φυσιολογικά. Τόσο φυσιολογικά που δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος να σκεφτεί ότι έχει ψυχολογικά προβλήματα.

Αγαπημένη φράση: "Σας φαίνομαι εγώ θυμωμένος; ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΟΣ!", γελώντας υστερικά και χτυπώντας το χέρι στην έδρα.

Αγαπάει τον μαθητή: Ποιον μαθητή;

Μισεί τον μαθητή: Κάποιες φορές όλους...

Θα τον βρεις: στην αυλή, να μιλάει στα δέντρα και τα πουλιά ή ακόμα χειρότερα... ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!

10ος: Ο ΣΩΣΙΑΣ ΤΟΥ BRAD PITT/Η ΔΙΔΥΜΗ ΑΔΕΡΦΗ ΤΗΣ JENNIFER LOPEZ

ΠΡΟΣΟΧΗ! Οι καθηγητές που ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία είναι εξαιρετικά σπάνιοι και σε μερικά σχολεία έχουν εκκλείψει εντελώς!

Είναι ένας θεός (ή μια θεά, αναλόγως το φύλο) που ο Θεός τον φώτισε να γίνει καθηγητής και η τύχη τον έφερε στο σχολείο σου... Σχετικά νέος, συνήθως 25-35 χρονών, με φοβερή γοητεία και στυλ που σε αποσυντονίζει και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στο μάθημά του. Προκαλεί χαμό στο πέρασμά του (σιγά χρυσέ μου, ούτε ο Sakis δεν έχει τόση πέραση) αλλά παραμένει ταπεινός και μετριόφρων. Οι συνάδελφοι του ίδιου φύλου τον αντιπαθούν απίστευτα, αν και ουσιαστικά δεν υπάρχει λόγος (λες και υπήρχε περίπτωση ο κοντός μαθηματικός με την φαλάκρα και τα γένια να κλέψει τις καρδιές των 15χρονων αν δεν υπήρχε αυτός).

Look: Που σκοτώνει... (με την καλή έννοια)

Αγαπημένη φράση: "Παπαδοπούλου στο βιβλίο σου... Το μάθημα δεν είναι γραμμένο στο κούτελό μου!" (μακάρι να ήταν!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

Αγαπάει τον μαθητή: που τον θαυμάζει.

Μισεί τον μαθητή: που τον κοντράρει.

Θα τον βρεις: στους διαδρόμους σέρνοντας από πίσω του (χωρίς να το ξέρει) ένα τσούρμο κοριτσιών/αγοριών που τον/την ακολουθούν υπνωτισμένες/οι.

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΑΙΔΙΑ... ΚΑΙ ΠΡΟΣΟΧΗ! ΖΟΥΝ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ...

Η ανεκτίμητη αξία των δημόσιων χώρων. Του Γιώργου Καλλή

Ο Γιώργος Καλλής, καθηγητής στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, γράφει στο enallaktikos.gr

Το 2003 και για πρώτη φορά μετά την πτώση του Φράνκο, η κεντρο-αριστερά κέρδισε τις εκλογές στην Καταλονία συγκροτώντας τρικομματική κυβέρνηση. Ένας από τους πρώτους νόμους που πέρασε, σε ισχύ έως και το 2011 όταν και τον κατήργησε η δεξιά κυβερνησή του CiU, ήταν ο περίφημος «νόμος για τις γειτονιές». Στόχος του η βελτίωση των συνθηκών στις πιο φτωχές γειτονιές της πόλης μέσω επενδύσεων σε δημόσιες υποδομές και στην αναβάθμιση των δημόσιων χώρων. Επενδύθηκαν 1.3 δις Ευρώ σε 141 γειτονιές για την κατασκευή παιδικών χαρών, πεζοδρόμων, την αναβάθμιση πλατειών, και για καινούρια πνευματικά κέντρα (centros civicos).

Το αποτέλεσμα; Σύμφωνα με την διδακτορική διατριβή της Roshanak Mehdipanah, η οποία πρόσφατα δημοσίευσε τα στατιστικά της στοιχεία στο Journal of Epidemiology and Community Health, η φυσική και ψυχική υγεία των κατοίκων στους δήμους οι οποίοι επωφελήθηκαν του προγράμματος βελτιώθηκε σημαντικά. Για παράδειγμα, ενώ μόλις 58% των γυναικών στους φτωχούς δήμους δήλωναν ότι έχουν καλή υγεία το 2006, το ποσοστό τους αυξήθηκε σε 69% το 2011 · σε δήμους, αντιθέτως, που δεν συμμετείχαν στο πρόγραμμα το ποσοστό μειώθηκε από 75% σε 73%.

Άξιζε το κόστος της η επένδυση αυτή; Με μια κοντόφθαλμη οικονομίστικη λογιστική, όπως αυτή των τεχνοκρατών των μνημονίων που επικρατεί στις μέρες μας, προφανώς όχι. Δημόσιο χρήμα δαπανήθηκε χωρίς να παράγει ανάλογα έσοδα. 

Μπορεί όμως να εκτιμηθεί σε Ευρώ η ανεκτίμητη διαφορά που έκανε η βελτίωση του δημόσιου χώρου στην ζωή τόσων ανθρώπων; 

Αυτό σκεφτόμουν πριν λίγο καιρό, όταν Ιούνιο μήνα επισκεπτόμουν το Λονδίνο. Ήταν η πρώτη ηλιόλουστη μέρα του χρόνου, και ο κόσμος ξεχυνόταν από την ασφυκτική μεγαλόπολη στα πανέμορφα πάρκα της · άλλοι για να κάνουν ηλιοθεραπεία, άλλες για πικ νικ. Άλλες για να παίξουν ποδόσφαιρο, άλλοι για να φλερτάρουν. Άλλοι απλά για να κλείσουν τα μάτια τους κάτω από τον ήλιο και να σκεφθούν. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά από όλες τις φυλές του κόσμου, άλλοι καλοντυμένοι, άλλοι ρακένδυτοι, κάποιοι με μπούρκες, κάποιοι με μαγιό. Όλοι μαζί εκεί. Τι θα ήταν άραγε το Λονδίνο χωρίς τα πάρκα του, τι θα ήταν το Λονδίνο χωρίς το Χάιντ Παρκ; 

Ένας κοντόφθαλμος τεχνοκράτης, στα πάρκα του Λονδίνου θα έβλεπε τεράστια διαφυγόντα κέρδη. Αυτή την στιγμή τα πάρκα του Λονδίνου δεν παράγουν κανένα άμεσο κέρδος. Αντιθέτως, η συντήρησή τους κοστίζει στο κράτος γύρω στα 21 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο. Δεν θα μπορούσαν τα έξοδά τους να καλυφθούν άνετα με ένα μικρό εισιτήριο στα εκατομμύρια των επισκεπτών; Δεν θα μπορούσε να πωληθεί μέρος τους για να πληρώσει τα έξοδα του υπολοίπου; Η αξία των πολυτελών κατοικιών στην οδό Χάιντ Παρκ 1, το νέο παιχνιδάκι για Σαουδάραβες και νεο-Ρώσους δισεκατομμυριούχους, εκτιμάται στα 1.5 δις Ευρώ. Σκεφτείτε πόσα χρήματα θα μπορούσε να βγάλει το Κράτος αν πούλαγε την γη και επέτρεπε την οικοδόμηση στα 2,500 στρέμματα του Χάιντ Παρκ, ή τουλάχιστον στην περίμετρό του. Τα μάτια του υποθετικού μας τεχνοκράτη πρέπει να λαμπυρίζουν Ευρώ μόνο με την σκέψη.

Ευτυχώς ακόμα και στο Λονδίνο, την Μέκκα αυτήν του νεοφιλελευθερισμού, όπου τα πάντα σχεδόν ιδιωτικοποιήθηκαν, κανείς τεχνοκράτης δεν διανοείται να κάνει τέτοιους υπολογισμούς (ή τουλάχιστον, έτσι ελπίζω..). Η ανείπωτη υπόθεση είναι ότι τα οφέλη από την ελεύθερη πρόσβαση στα πάρκα είναι ανεκτίμητα. Σίγουρα είναι πολύ περισσότερα από τα λειτουργικά έξοδά τους. Περισσότερα και από τα διαφυγόντα δισεκατομμύρια της οικοπεδοποίησης. Και όταν λέω οφέλη, δεν εννοώ χρηματικά · δεν εννοώ τα έσοδα από τον τουρισμό που ρέει λόγω του Χάιντ Παρκ στο Λονδίνο, αφού είμαι σίγουρος ότι οι τουρίστες θα συνέχιζαν να έρχονται ακόμα και αν το Χάιντ Παρκ γινόταν εμπορική προέκταση της Oxford Street, όπως συνεχίζουν να έρχονται, όλο και περισσότεροι, στη Μύκονο και τη Σαντορίνη, όσο κτίζονται και ασχημαίνουν. Τα οφέλη στα οποία αναφέρομαι είναι άυλα · είναι τα οφέλη μιας καλύτερης, πιο υγειούς ζωής που δεν μεταφράζονται σε χρήμα. Είναι τα οφέλη μιας κοινωνίας, η οποία παρέχει χώρους όπου είμαστε όλοι ίσοι και η πρόσβαση σε αυτούς δεν εξαρτάται από το πορτοφόλι του καθενός.  Η αξία αυτή του Χάιντ Παρκ δεν αποτιμάται σε χρήμα. Και ανεκτίμητο όντας, δεν μπορεί παρά να είναι κτήμα όλων. Για αυτό και δεν περιορίζεται η πρόσβαση. Και για αυτό τα έξοδα καλύπτονται από τον κρατικό κορβανά, από τον κοινό πλούτο όλων δηλαδή. 

Το Λονδίνο δεν έγινε η πόλη των δημόσιων πάρκων, ούτε η Βαρκελώνη απέκτησε τις περίφημες ράμπλες και τις πλατείες της κατά τύχη. Οι καλοδιαχειριζόμενοι δημόσιοι χώροι είναι προϊόν κοινωνικής απαίτησης και πολιτικής βούλησης. Έχουν τις ρίζες τους σε μία εποχή όπου το «πολιτικό», το κοινό καλό δηλαδή, λάμβανε προτεραιότητα επί του οικονομικού. Μια εποχή όπου οι κοινωνικές προτεραιότητες δεν έμπαιναν στον προκρούστη των δημοσιονομικών εσόδων και εξόδων. Μια εποχή όπου τα πάντα δεν αποτιμώνταν σε Ευρώ και αναγνωρίζονταν και αξίες άλλες από τις χρηματικές. 

Σήμερα που η αντίληψη της Ελληνικής κυβέρνησης περί ανάπτυξης συνίσταται στην πώληση δημόσιας γης, όπως το Ελληνικό σε Σαουδάραβες, στην ενοικίαση παραλιών και δασών ή την είσοδο εκεί με εισιτήριο, είναι καλό να θυμόμαστε τα παραδείγματα του Λονδίνου ή της Βαρκελώνης. Και να αντλούμε ελπίδα από το γεγονός ότι η κοινή ευημερία ούτε δύσκολη είναι, ούτε ακριβή. Απλά απαιτεί ένα σοβαρό δημόσιο μηχανισμό ο οποίος να κάνει αυτό για το οποίο υποτίθεται ότι υπάρχει. Να επενδύει δηλαδή στο δημόσιο και το κοινό, να τα προστατεύει και να τα συντηρεί. Όχι να αποποιείται των ευθυνών του νοικιάζοντας και ξεπουλώντας. Ένα κράτος το οποίο δεν μπορεί να διατηρήσει τα πάρκα, τις παιδικές χαρές ή τις παραλίες του, ελεύθερες για τους πολίτες του, δεν είναι κράτος.

Ο Γιώργος Καλλής γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έχει ζήσει, σπουδάσει και δουλέψει στο Λονδίνο, το Λουξεμβούργο, το Άμστερνταμ, και το Σαν Φραντζίσκο. Είναι πλέον μόνιμα, ως καθηγητής στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο στη Βαρκελώνη ("αυτόνομο" από την κεντρική κυβέρνηση της Μαδρίτης, δηλαδή πανεπιστήμιο της Καταλωνίας, επειδή κάποιοι τον ρωτάνε αν είναι πανεπιστήμιο αναρχικό). Διδάσκει πολιτική οικολογία και οικολογικά οικονομικά και το διασκεδάζει τόσο που και τις ελεύθερες του ώρες τις Κυριακές τις περνάει διαβάζοντας. Η μονομανία του τον τελευταίο καιρό είναι αυτό που ο Σερζ Λατούς έχει ονομάσει το "στοίχημα της αποανάπτυξης", η υπόθεση δηλαδή ότι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία η οποία να ζει καλύτερα με λιγότερα. Του αρέσει να βλέπει και να παίζει ποδόσφαιρο, να πηγαίνει για τρέξιμο στην παραλία της Βαρκελώνης και να περνάει τα καλοκαίρια του στη Σύρο.

πηγή: Η Αργολίδα δεν πωλείται σε ιδιώτες