"Θ’ ανακαλύψετε ότι κανείς ποτέ δεν έχει ως αποδέκτη τον εαυτό μας, κάθε προσφορά είναι αυτοπροσφορά, κάθε αγάπη είναι αγάπη του εαυτού μας" Φρίντριχ Νίτσε
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι. Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
Η Αθήνα των λαϊκών συνοικιών του 1950, των λούνα παρκ, των νταήδων, των κοριτσιών που κάνουν όνειρα, της αλληλεγγύης των απλών ανθρώπων. Επηρεασμένη άμεσα από το κίνημα του νεορεαλισμού, η «Μαγική Πόλη» έφερε μια νέα πνοή στον ελληνικό κινηματογράφο, παρά τις δραματουργικές αδυναμίες και την απλότητα του σεναρίου (της Μαργαρίτας Λυμπεράκη). Υπέροχη μουσική επένδυση από τον Μάνο Χατζιδάκι, κινηματογραφικό ντεμπούτο του Θανάση Βέγγου.
Ομιλία του Τσάρλι Τσάπλιν στα εβδομηκοστά του γενέθλια.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω ενάντια στην αλήθεια της ζωής μου.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε τι δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος, όταν του επέβαλα τις επιθυμίες μου. Ακόμα περισσότερο όταν δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ούτε ήταν έτοιμος ο άνθρωπος, ακόμα κι αν αυτός ήμουν εγώ.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε κατανόηση.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ για μια άλλη ζωή και έβλεπα γύρω μου ότι τα πάντα μου έλεγαν να μεγαλώσω.
Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι σε κάθε περίσταση ήμουν στο κατάλληλο μέρος και πάντα στην κατάλληλη στιγμή.
Αυτό με έκανε να γαληνέψω. Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ΑΛΗΘΕΙΑ.
Στα χέρια του Πάουλο Φρέιρε η μόρφωση είναι άσκηση ελευθερίας, ένα όπλο για κοινωνική αλλαγή, για την καλλιέργεια μιας ταυτότητας που θα επιτρέψει στους ανθρώπους να αντιλαμβάνονται, να ερμηνεύουν, να κριτικάρουν και τελικά να μεταμορφώνουν τον γύρω τους κόσμο. Το πρόγραμμά του είναι ένα ολοκληρωμένο παιδαγωγικό σύστημα. Δάσκαλοι και μαθητές πρέπει να συγκεντρώνουν την προσοχή τους πάνω στα πραγματικά προβλήματα.
Συνδυάζοντας τη σκέψη και τη δράση θα πρέπει να θέτουν σε λειτουργία την κριτική τους συνείδηση, ώστε να λυτρωθούν από τη δίδυμη υποδούλωση της σιωπής και του μονολόγου. Μ’ αυτό τον τρόπο οδηγούνται σε μια νέα πιο δυναμική αντίληψη της πραγματικότητας.
O Πάουλο Φρέιρε γεννήθηκε το 1921 στο Ρεσίφε της Βραζιλίας. Το 1947 ξεκίνησε να εργάζεται με αναλφάβητους ενήλικες στη Βορειοανατολική Βραζιλία όπου και ανέπτυξε σταδιακά μια ξεχωριστή μέθοδο διδασκαλίας.
Μέχρι το 1964 ήταν καθηγητής της Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Ρεσίφε και τη δεκαετία του 1960 ασχολήθηκε με το κίνημα για την αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού. Από το 1962 πραγματοποίησε εκτεταμένα πειράματα με τη μέθοδο του και το κίνημα επεκτάθηκε υπό την αιγίδα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Ο Φρέιρε φυλακίστηκε μετά το πραξικόπημα του 1964 καθώς το νέο καθεστώς θεώρησε τα στοιχεία στη διδασκαλία του ανατρεπτικά. Εμφανίστηκε έπειτα εξόριστος στη Χιλή, όπου η μέθοδος του χρησιμοποιήθηκε στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών του ΟΗΕ, ενώ παράλληλα διοργάνωσε σεμινάρια για το έργο του. Το 1969-70 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Κέντρο για τη Μελέτη της Αλλαγής και Κοινωνικής Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.
Στη συνέχεια συμμετείχε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών στη Γενεύη, όπου, το 1970, ανέλαβε μια θέση ως ειδικός σύμβουλος στο Γραφείο Εκπαίδευσης. Κατά τα επόμενα εννέα χρόνια στη θέση αυτή τον ενημέρωσε για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και ξεκίνησε δημοφιλείς δραστηριότητες εκπαίδευσης. Πέθανε το 1997.
Η 8η Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη ορίστηκε το 1977 από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Η ιδέα για τον εορτασμό της προέκυψε κατά το πέρασμα στον 20ο αιώνα, που σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες. Το έναυσμα είχε δοθεί αιώνες πριν, με τη Λυσιστράτη να πρωτοστατεί σε μια ιδιόμορφη «φεμινιστική» απεργία, προκειμένου να τελειώσει ο πόλεμος των ανδρών. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης οι γυναίκες του Παρισιού ζητούσαν «ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» στις Βερσαλίες. Η γιορτή ουσιαστικά αφορά στους αγώνες συνηθισμένων γυναικών, που με το θάρρος και την αποφασιστικότητα τους έγραψαν ιστορία. Όμως πιο συγκεκριμένα, ο διεθνής χαρακτήρας της Ημέρας της Γυναίκας καθιερώθηκε το 1910 στην πρώτη διεθνή διάσκεψη Γυναικών στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην Κοπεγχάγη. Αιτήματα ήταν να επεκταθεί το δικαίωμα του εκλέγειν & εκλέγεσθαι στις γυναίκες, ίσα εργασιακά δικαιώματα, η καταπολέμηση των διακρίσεων κ.α. Στον Α' παγκόσμιο πόλεμο το Γυναικείο Κίνημα συνδέθηκε με το Αντιπολεμικό Κίνημα.
Αδύνατο να δοθεί όλη η ιστορία του πως η γυναίκα κατάφερε να φτάσει ως εδώ, όλοι οι αγώνες και τα έργα τους. Όμως ιδιαίτερη ιστορική μνεία αξίζει το κίνημα των σουφραζετών που προαναγγέλλει το σύγχρονο φεμινισμό. Πρόκειται για το πιο δημοφιλές και μαχητικό γυναικείο κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα με επικεφαλής την Έμελιν Πάνκχορστ από το Μάντσεστερ και στόχο το δικαίωμα της ψήφου. Ήδη από το 1866 Αγγλίδες φεμινίστριες είχαν καταθέσει τέτοια πρόταση στην Βουλή των Κοινοτήτων χωρίς θετικό αποτέλεσμα. Μετά από 37 χρόνια άκαρπων προσπαθειών, μικρός αριθμός γυναικών, μελών του Εργατικού Κόμματος, κατάλαβε ότι τα ανδροκρατούμενα κόμματα ήταν απρόθυμα να εντάξουν τη γυναικεία ισοπολιτεία στα προγράμματά τους. Έτσι αποφάσισαν, το 1903, να ιδρύσουν την Κοινωνική & Πολιτική Ένωση Γυναικών υιοθετώντας τις πρακτικές της «πολιτικής ανυπακοής», της «βίαιης αντίστασης» προς το κράτος που τις αγνοούσε ως ολοκληρωμένους πολίτες.
Επιπλέον, αναφερόμενοι στον ελληνικό χώρο, δε θα μπορούσαμε παρά να κάνουμε αναφορά στην Καλιρρόη Παρρέν-Σιγανού από τα Πλατάνια Αμαρίου, δασκάλα στο επάγγελμα αλλά και δημοσιογράφο και συγγραφέα. Από το 1887 και για 30 χρόνια εξέδιδε την πρώτη εφημερίδα στην Ελλάδα που έγραφαν αποκλειστικά γυναίκες, την «Εφημερίδα των Κυριών». Το 1893 ίδρυσε την «Ένωσιν υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναικός». Δημιούργησε πολλά κοινωφελή ιδρύματα για την ανακούφιση των απόρων και την εκπαίδευση των γυναικών. Το 1911 ίδρυσε το Λύκειο Ελληνίδων στοχεύοντας στην πνευματική εξύψωση των Ελληνίδων και στη διάδοση του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Το 1921 διοργάνωσε το πρώτο συνέδριο γυναικών στην Ελλάδα κι έπεισε τον πρωθυπουργό Δημήτριο Γούναρη να ταχθεί υπέρ της γυναικείας ψήφου.
Όπως και στην Αθηνά Γαϊτάνου-Γιαννιού, που το 1919 μαζί με άλλες σοσιαλίστριες ιδρύουν το «Σοσιαλιστικό Όμιλο Γυναικών» διεκδικώντας ισότητα στην οικογένεια, νόμιμες αμβλώσεις, δικαίωμα στην εργασία, κατάργηση της διπλής ηθικής κ.α. Χαρακτηριστική φράση της: «Η γυναίκα να σκέφτεται με το δικό της κεφάλι, να αυτενεργεί».
Σήμερα στη χώρα μας, η ισότητα των δυο φύλων θεωρείται δεδομένη περισσότερο τυπικά αφού η καταπίεση έχει αντικατασταθεί με νέους μηχανισμούς αλλοτρίωσης που έχουν τις ρίζες τους στο υποσυνείδητο των γυναικών. Η γυναίκα συμμετέχει αρκετά στην κοινωνική ζωή, την εκπαίδευση και την πολιτική, απουσιάζει, όμως, από τα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων. Συνεχίζουν να είναι ευάλωτος πληθυσμός λόγω των προκαταλήψεων, των οικονομικών συμφερόντων αλλά και της δικής τους παθητικής στάσης. Σύμφωνα μάλιστα με Έκθεση του OHE, η συνηθέστερη μορφή εμπορίας είναι η σεξουαλική εκμετάλλευση των γυναικών.
Άρα, η 8 Μαρτίου δε μπορεί να είναι απλά ημέρα μνήμης, αλλά μια καλή ευκαιρία για να αναδειχτούν τα γυναικεία προβλήματα και δικαιώματα και κυρίως ημέρα επίγνωσης και συναίσθησης ευθύνης….
Παιδί ενός ποταμού και μιας νύμφης, παιδί βιασμού, καταδικασμένο να μείνει για πάντα μακρυά από την αλήθεια του, ο Νάρκισσος έγινε αντικείμενο λατρείας και έρευνας από θεούς, θνητούς, νύμφες, ιστορικούς, ψυχαναλυτές, καλλιτέχνες και απλούς παραμυθάδες.
Μητέρα του η Λειριώπη (λευκή και υπέροχη σαν κρίνο) και πατέρας του ο Κηφισός που εγκλώβισε τη νύμφη στα νερά του. Από το νερό ξεκίνησε και στο νερό εγκλωβίστηκε και ο ίδιος ο Νάρκισσος. Όταν γεννήθηκε το πανέμορφο αγόρι η μητέρα του ζήτησε από τον μάντη Τειρεσία ένα χρησμό για τη ζωή του και ο μάντης προφήτευε ότι θα ζούσε πολλά χρόνια, αρκεί να μην γνωρίσει ποτέ τον εαυτό του. Από εκεί και πέρα η ζωή του νεαρού Νάρκισσου είναι γεμάτη επεισόδια.
Θνητοί και θεοί τον επιθυμούν και επειδή δεν μπορούν να τον έχουν τον ακολουθούν σαν πιστοί σύντροφοι.
Ο ίδιος μένει αδιάφορος σε όλη αυτή την λατρεία. Συναντά την Ηχώ και απαντά με περιφρόνηση στο κάλεσμα της, αναγκάζοντας την να αποσυρθεί ντροπιασμένη, να γίνει σκιά, να μείνει φωνή. Κανείς δε θα την δει ξανά, θα μείνει μόνο φωνή, καταδικασμένη να μένει στις σκιές των σπηλαίων.
Σαν το νερό ξεγλιστρά ο Νάρκισσος ανάμεσα στο θαυμασμό και την επιθυμία όσων τον συναντούν και δεν μπορούν να τον αποκτήσουν, μέχρι που ξεσηκώνει φθόνο και θυμό. Η ίδια η θεά Νέμεσης πληγωμένη από την άρνηση του τον καταριέται. Αλλά δεν χρειαζόταν η κατάρα. Ο Νάρκισσος δεν στεριώνει πουθενά, μόνη του ευχαρίστηση το κυνήγι, ψάχνει και αναζητά συνεχώς το επόμενο θήραμα.
Σε ένα τέτοιο κυνήγι του, απομακρύνεται από τους συντρόφους του και βρίσκεται σε ένα μικρό ξέφωτο, καλά κρυμμένο από πυκνή βλάστηση. Εκεί υπάρχει μια ακύμαντη και καθαρή λιμνούλα στα νερά της οποίας σκύβει να χορτάσει τη δίψα του.
Είναι η στιγμή που σκύβει πάνω στα νερά η στιγμή της αλήθειας του.
Ο Μύθος από εκεί και πέρα βγάζει παρακλάδια. Άλλοι μιλάνε για πνιγμό του νεαρού που μαγεμένος από την ομορφιά του πέφτει καταλάθος στο νερό. Άλλοι για αυτοκτονία. Τα παρακλάδια των μύθων προσθέτουν νέα νοήματα και δε μας ενοχλούν...
Ο Οβίδιος μας εξιστορεί οτι μέσα στην απόλυτη ηρεμία ο Νάρκισσος, μαγεμένος απο την αντανάκλαση του μένει να κοιτάζει εκστασιασμένος το είδωλο του στη λίμνη. Όταν καταλαβαίνει το ανέφικτο της επιθυμίας του μαρμαρώνει απο την απελπισία και μένει εκεί για πάντα, υπέροχο αιώνιο άγαλμα δίπλα στο οποίο συχνά θα περιπλανιέται η Ηχώ, δίχως σώμα, αιώνια και αυτή.
Το ζευγάρι Ηχώ και Νάρκισσος, ανέφικτοι εραστές, σχηματίζουν ένα απελπισμένο ον χωρίς σώμα, χωρίς συναίσθημα. Από εκεί και πέρα το μύθο τους και κυρίως το μύθο του Νάρκισσου τον χρησιμοποιούν σαν αφετηρία πολλές τέχνες και επιστήμες. Τόσο η ψυχιατρική, η συγγραφή, όσο και η ζωγραφική (εφευρέτη της τον αποκάλεσαν), τον χρησιμοποιούν συχνά σαν αναφορά, χαρακτηρίζοντας και σκιαγραφώντας μέσα στο μύθο του την κοινωνία και την ψυχοπαθολογία της σαν κλειστό κύκλωμα καταδικασμένο να τροφοδοτείται από τις σάρκες του.
Αλλά και ο ίδιος ο μύθος δεν σταματά εκεί. Το νόημα της εικόνας, ο ερωτισμός της εικόνας και το κόστος της αλήθειας που (δεν) κρύβει η εικόνα, είναι κεντρικό ξύλο σε ένα γαϊτανάκι μύθων που μιλάνε για τον έρωτα, τη θλίψη και το θάνατο.
Όπως στο κουτί της Πανδώρας, πίσω από αυτές τις έννοιες υπάρχει και φτερουγίζει η έννοια της μεταμόρφωσης. Της συνειδητής ή μη αλλαγής σε κάτι καινούριο, σε κάτι ουσιαστικό. Και για αυτές τις μεταμορφώσεις θα μιλήσουμε μια άλλη φορά. Και ξέχασα να σας πω ότι δίπλα στον Νάρκισσο όπως ξέρετε φυτρώνει το κίτρινο λουλούδι, ο νάρκισσος, που το φροντίζουν οι Ναϊάδες οι αδερφές του μαρμαρωμένου νεαρού. Το ίδιο ακριβώς λουλούδι θα χρησιμοποιήσει ο Πλούτωνα για να παρασύρει την Περσεφόνη στον Κάτω Κόσμο. Τυχαίο που ένα τόσο μικρό λουλουδάκι γεννήθηκε από την απελπισία του ανέφικτου έρωτα και οδηγεί σε έναν καινούριο; Τυχαίο που ο Νάρκισσος ξεκίνησε και ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του στο νερό; Σε τι θέλει να μεταμορφωθεί αυτός ο μύθος;
Διαβάστε την ανάλυση και πρόταση του Νίκου Ντάσιου:
Για να μην έχουμε αυταπάτες, το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών σε σχέση με την διαπραγμάτευση των όρων ομηρίας της χώρας στη «Γερμανική Ευρώπη» είχε ως πρακτικό αποτέλεσμα: α) την συνέχιση του Μνημονίου των Σαμαρά-Βενιζέλου, μέσω της επιτήρησης και της λήψης νέων μέτρων το επόμενο 4μηνο προκειμένου ν ανταποκριθούμε στις δανειακές μας υποχρεώσεις και β) την πιθανότατη σύναψης νέου Μνημονίου («συμφωνίας με τους θεσμούς») με νέα χρηματοδότηση και επιβολή επιπλέον μέτρων μετά το πέρας του 4μηνου εξαϋλώνοντας παντελώς το ήδη καταρρακωμένο κοινωνικό σώμα .Το βασικό εργαλείο επίτευξης της συμφωνίας έγκειται στην σύζευξη Δανειακής Σύμβασης και Μνημονίου και στην αποτροπή κάθε δυνατότητας διαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης δλδ των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας.
Οι Γερμανοί είναι προφανώς οι νικητές έως τώρα δεδομένου ότι μέσω του χρέους και με την απειλή της ασφυξίας του Τραπεζικού συστήματος και την επιστροφή σε Εθνικό Νόμισμα πέτυχαν: α) να υποχρεώσουν μια «αριστερή κυβέρνηση» να λάβει δυσβάστακτα μέτρα καταργώντας στην πράξη την δυνατότητα ύπαρξης αντιπολίτευσης σε μια αποικία –στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπως συνέβη παλαιότερα με την «λαϊκή δεξιά» του Σαμαρά., κ β) να παραδειγματίσουν τις αντιπολιτευτικές αντι-ευρωπαϊκές δυνάμεις σε χώρες όπως η Ιταλία , η Ισπανία η Γαλλία κλπ. ώστε να ευθυγραμμιστούν πλήρως με την πρωτοκαθεδρία του Βερολίνου.
Το αμέσως επόμενο διάστημα αυτό που θα επιχειρηθεί θα είναι το εγχείρημα της Πολιτικής Ενοποίησης της Ευρωζώνης υπό την Γερμανική Ηγεμονία μέσω του αυστηρού καταμερισμού εργασίας μέσω του χρέους και της καταστροφής όπου το έλλειμμα της περιφέρειας θα μεταφέρετε ως πλεόνασμα στο Βορρά, με κύριο αποδέκτη το Βερολίνο . Οι Γερμανοί ευελπιστούν στην επιτυχή έκβαση του σχεδίου τους εξασφαλίζοντας την αποδοχή των ελίτ των περιφερειακών χωρών, ιδιαίτερα της Γαλλίας, εκβιάζοντας σε άλλη περίπτωση με την αποχώρηση τους από την Ευρωζώνη στηριζόμενοι στην συμμαχία τους με τους δορυφόρους τους στα Ανατολικά οι οποίοι ήδη παράγουν πλεονάσματα για λογαριασμό τους. Σ αυτόν τον καταμερισμό η καλύτερη εκδοχή για την χώρα μας είναι αυτή μιας Ειδικής Οικονομικής Ζώνης με τα χαρακτηριστικά τουριστικού θερέτρου για τους πλούσιους «Αρείους» και με πλήρη εκποίηση του δημόσιου πλούτου της…
Έναντι αυτής της ζοφερής εκδοχής του μέλλοντος μας απαιτείται μια σαφής στρατηγική και όχι επικοινωνιακές πομφόλυγες («μπαρουφολογίες»):
Α) η χώρα θα πρέπει να συμμετέχει ενεργά σε όποιες Γερμανικές αντι-συσπειρώσεις έχουν δημιουργηθεί και πρόκειται να εκφραστούν πολιτικά το επόμενο διάστημα στο πλαίσιο των εκλογικών αναμετρήσεων σε Αγγλία , Ισπανία , Πορτογαλία κλπ με βασικό αίτημα το «κούρεμα» ή έστω την παράταση αποπληρωμής του χρέους με μείωση επιτοκίων. Στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το χρέος, θα πρέπει να καταγγελθούν τα υπερκέρδη της Γερμανίας μέσω της διαχείρισης του χρέους των χωρών της Ευρωζώνης από την αγορά ομολόγων και την διαφορά επιτοκίων. Επιπρόσθετο δικό μας όπλο σ αυτή την διαπραγμάτευση (όποτε γίνει) είναι η καταβολή των Γερμανικών αποζημιώσεων και του Κατοχικού Δανείου από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, το ύψος των οποίων πρέπει να προσδιοριστεί επακριβώς από τους Ελληνικούς θεσμούς.
Β) να ξεκινήσει άμεσα ο σχεδιασμός για την επιβολή ομολογιακού δανείου, εσωτερικού δανεισμού του Κράτους, που θα υποχρεώνει: την οικονομική ελίτ ( ιδιαίτερα όσους έχουν φροντίσει να εξάγουν τον πλούτο τους και δεν έχουν πληρώσει τίποτα τα χρόνια της κρίσης) αλλά και όλων ημών ανάλογα με το πραγματικό μας εισόδημα, που θα πρέπει να πάρουμε Κρατικά ομόλογα προκειμένου ν ανταποκριθούμε στην καταβολή των υποχρεώσεων μας το επόμενο διάστημα. Κάθε ενδεχόμενο χρήσης των εναπομεινάντων πόρων των λεηλατημένων απο το PSI, ασφαλιστικών ταμείων και των ταμείων των δημόσιων οργανισμών για την καταβολή των υποχρεώσεων μας θα οδηγήσει σε πλήρη μακρο-οικονομική κατάρρευση και πρέπει ν αποφευχθεί.
Γ) να εφαρμοστούν άμεσα –ήδη από χτες!!!- δύο βασικά σχέδια κάνοντας χρήση των εν δυνάμει διαθέσιμων πόρων (ΕΣΠΑ-Πακέτο Γιούνκερ κλπ): α) παραγωγικής ανασυγκρότησης - αμυντικής θωράκισης και β) δημογραφικής ανάκαμψης, με εφαλτήριο το νέο ρόλο του Κράτους. Ο νέος ρόλος του Κράτους ως του μόνου «εργαλείου» για την ανασυγκρότηση της χώρας προϋποθέτει: ριζική αποκέντρωση από την Αθήνα, πάταξη της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς , δικαιοσύνη, σχεδιασμό νέων υποδομών και δικτύων, διαχείριση του δημόσιου πλούτου για το συλλογικό συμφέρον, συνεργασία με ιδιώτες και νέους συνεταιρισμούς πάνω σε εξειδικευμένα τοπικά και περιφερειακά παραγωγικά σχέδια ενδογενούς ανάπτυξης. Το Κράτος είναι το μόνο εργαλείο γιατί μόνο αυτού θα μπορούσε ν αποκατασταθεί η φορολογική και ασφαλιστική δικαιοσύνη μεταξύ εγχώριων παραγωγών και πολυεθνικών ή να συλληφθεί το λαθρεμπόριο, κάνοντας πράξη τον ανταγωνισμό σε μια οικονομία που λειτουργεί ως καρτέλ και άρα καταστρατηγεί κάθε εγχώριο παραγωγικό εγχείρημα εν τη γενέση του. Μέσω του Κράτους θα μπορούσαν να επιβληθούν πρόστιμα για παραβίαση της εργατικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας κάνοντας πράξη την δυνατότητα ενός βιώσιμου οικολογικά και κοινωνικά παραγωγικού μοντέλου. Μέσω του Κράτους τέλος μπορούν να διασφαλιστούν διακρατικές συμφωνίες και συνεργασίες που θα έθεταν στην πράξη, ως αμοιβαίο συμφέρον και όχι ως ευχολόγιο και συναισθηματισμό την στρατηγική για τις νέες γεωπολιτικές συμμαχίες που έχει ανάγκη η χώρα: όπως πχ με την Κύπρο, την Αίγυπτο, τους Κούρδους, τα Βαλκάνια -Βουλγαρία, Σερβία και Ρουμανία-, την Ρωσία και την Κίνα. Και τις έχουμε ανάγκη διαισθανόμενοι (αντίθετα με όσους ευκόλως προτρέπουν σήμερα στην έξοδο της χώρας από τον Ευρωζώνη) τον θανάσιμο κίνδυνο απομόνωσης της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ήπειρο όταν θα έχει απέναντι της τον Οθωμανικό επεκτατισμό και τον εξτρεμιστικό Τζιχαντισμό….
Όλα τα παραπάνω έχουν μια βασική προϋπόθεση: την προετοιμασία του λαού μας προκειμένου να στηρίξει μια στρατηγική δύσκολη αλλά με προοπτική αλλάζοντας το μοντέλο ζωής και κατανάλωσης του. Υπερβαίνοντας επίσης τις ψεύτικες αντιθέσεις που καλλιεργούν οι καταρρακωμένες πολιτικές δυνάμεις της ύστερης μεταπολίτευσης: μνημόνιο- αντιμνημόνιο, αριστερά–δεξιά, ευρώ-δραχμή κοκ προκειμένου να δικαιολογούν την ύπαρξη τους….Ο λαός μας πρέπει να προετοιμαστεί για ένα μακράς πορείας εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα και για να τον φέρει εις πέρας απαιτείται γνώση της πραγματικότητας, νέος πατριωτισμός, πνευματική εγρήγορση και Εθνική Ενότητα.
.jpg)
