Απόσπασμα από συνέντευξη του Levi Strauss

Πρόοδος και πολιτισμικός σχετικισμός

* Δώσατε δύο διαλέξεις στην Unesco, σε διάστημα είκοσι ετών. Η πρώτη είχε τίτλο «Φυλή και ιστορία», η δεύτερη «Φυλή και πολιτισμός». Είναι ακριβές να πούμε ότι και στις δύο η βασική μέριμνά σας ήταν να συμφιλιώσετε την έννοια της προόδου με την αρχή του πολιτισμικού σχετικισμού;

Η έννοια της προόδου υπονοεί ότι ορισμένοι πολιτισμοί είναι ανώτεροι από άλλους σε συγκεκριμένο χρόνο και τόπο, ότι κάποιοι δημιουργούν έργα που άλλοι θα ήταν ανίκανοι να δημιουργήσουν. Σύμφωνα με τον πολιτισμικό σχετικισμό, που είναι μια από τις βάσεις της εθνολογικής σκέψης μου, δεν υπάρχει κανένα απόλυτο κριτήριο για την επίρρωση της άποψης ότι ένας πολιτισμός είναι ανώτερος από κάποιον άλλο. Εάν κάποιοι πολιτισμοί «κινούνται» ενώ άλλοι όχι, αυτό δεν συμβαίνει επειδή ο ένας είναι ανώτερος από τον άλλο. Συμβαίνει επειδή ιστορικές περιστάσεις οδηγούν στη συνεργασία μεταξύ κοινωνιών που δεν είναι μεν άνισες, αλλά είναι διαφορετικές. Αυτοί οι πολιτισμοί αρχίζουν στη συνέχεια να κινούνται μέσω της αμοιβαίας μίμησης ή αντίθεσης. Γονιμοποιούν και κινητοποιούν ο ένας τον άλλον. Σε άλλες εποχές και τόπους, τυχαίνει οι πολιτισμοί να παραμένουν απομονωμένοι και στατικοί.

* Διαφέρει, η λειτουργία της τέχνης από τον έναν πολιτισμό στον άλλο; Δεν είναι συλλογικότερη στις κοινωνίες που αποκαλείτε «ψυχρές»;

Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει επειδή η τέχνη σε τέτοιες κοινωνίες συνδέεται στενά με τα συλλογικά πιστεύω. Ο σκοπός της τέχνης σε αυτές τις κοινωνίες δεν είναι η εξατομικευμένη ή η ομαδική απόλαυση. Η λειτουργία της είναι να παρέχει επικοινωνία ανάμεσα στην κοινωνία και έναν υπερφυσικό κόσμο, στον οποίο όλα τα μέλη της πιστεύουν. Η τέχνη, έτσι, στην περίπτωση αυτή επιτελεί μια λειτουργία απολύτως αναγκαία για την ομάδα.

* Μια λειτουργία κοινωνική…

Κοινωνική και θρησκευτική. Όταν η θρησκεία, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μοιράζονται από το σύνολο μιας ομάδας είναι αδύνατο να διαχωριστούν οι δύο πτυχές.

* Αυτή η λειτουργία έχει πάψει να υπάρχει στις «σύγχρονες» κοινωνίες.

Σκέφτομαι ότι αυτό σχετίζεται, σε μεγάλο βαθμό, με την εξαφάνιση μιας μεγάλης κοινής πίστης. Οι κοινωνίες μας έχουν χάσει την ικανότητα για μια μεγάλη συλλογική πίστη, μια κοινή ψυχική ανάταση.

* Είναι και αυτό μια εκδήλωση του χωρισμού του ατόμου από τον κόσμο που σημειώνεται στη διάρκεια της Ιστορίας του δυτικού πολιτισμού;

Απομονώνοντας τους ανθρώπους από την υπόλοιπη πλάση, ο δυτικός ατομικισμός τούς στέρησε ένα προστατευτικό τείχος. Μόλις οι άνθρωποι θεωρήσουν ότι η δύναμή τους είναι απεριόριστη, οδεύουν προς την αυτοκαταστροφή. Σκεφτείτε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σκεφτείτε ολόκληρη την ανθρωπότητα σήμερα, τα περιβαλλοντικά προβλήματα.

* Κοιτάζοντας προς τα πίσω, στα πρώτα σας βήματα, πώς κρίνετε τα αποτελέσματα της έρευνάς σας; Πώς βλέπετε τον δρόμο που επιλέξατε;

Θεωρώ ότι πάντοτε έκανα το ίδιο πράγμα, υπό την έννοια ότι προσπάθησα να μελετήσω διαφορετικούς τομείς χρησιμοποιώντας την ίδια προσέγγιση. Άρχισα ενασχολούμενος με τα προβλήματα της οικογένειας και της κοινωνικής οργάνωσης. Κατόπιν το ένα οδήγησε στο άλλο: μου πρότειναν, στην Ecole Pratique des Hautes Etudes στο Παρίσι, μια θέση με αντικείμενο τη θρησκεία των λαών, χωρίς να έχω γράψει κάτι επ’ αυτού. Και έτσι στράφηκα στα ζητήματα της θρησκείας, και ειδικά στη μυθολογία. Τα προς επίλυση προβλήματα ήταν δυσκολότερα από εκείνα της συγγένειας — ένα πεδίο στο οποίο είχε γίνει ήδη πολλή δουλειά, αν και όχι ικανοποιητική κατά τη γνώμη μου. Εκτός από τις εξαιρετικά παλαιές και συγκεχυμένες θεωρίες, που όπως μπορούσε ο καθένας να διαπιστώσει ήταν ξεπερασμένες, οι μύθοι ανήκαν σε ένα, εν πολλοίς, παρθένο πεδίο μελέτης –με εξαίρεση, φυσικά, το πρωτοποριακό έργο του Ζωρζ Ντυμεζίλ, που ερεύνησε το περιορισμένο πεδίο της ινδοευρωπαϊκής μυθολογίας.

Τα προβλήματα τα οποία προέκυψαν από αυτήν τη νέα έρευνα ήταν της ίδιας τάξης με εκείνα που σχετίζονταν με τη συγγένεια. Ακριβώς όπως οι εθιμικοί κανόνες του γάμου διαφορετικών κοινωνιών, που είχα μελετήσει, φαίνονταν αυθαίρετοι, έτσι και οι μύθοι φαίνονταν ακατανόητοι, ακόμα και παράλογοι. Όταν οι μύθοι διαφορετικών, ακόμη και πολύ μακρινών πληθυσμών συγκρίνονται, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά. Αφού προσπάθησα να ενσταλάξω μια κάποια τάξη στο χάος της συγγένειας και των εθιμικών κανόνων του γάμου, θέλησα να κάνω το ίδιο πράγμα για τη μυθολογία, εμπνεόμενος από αρχές που είχα καθορίσει στην αρχή, προκειμένου να προσπαθήσω να κατανοήσω τι σήμαιναν οι μύθοι.

Αυτό το μακροπρόθεσμο σχέδιο μου πήρε είκοσι πέντε χρόνια, λόγω του απέραντου όγκου υλικού που έπρεπε να αφομοιώσω. Η εθνογραφική βιβλιογραφία εμπεριείχε ένα πλήθος μύθων που οι εθνολόγοι είχαν συλλέξει κατά τη διάρκεια ενός αιώνα με αξιοθαύμαστο ζήλο και είχαν μεταγράψει έπειτα σε ένα σώμα δημοσιεύσεων που κανένας δεν είχε χρησιμοποιήσει. Θεώρησα ότι επρόκειτο για μια πηγή υλικού ακόμα πλουσιότερη και από αυτό που διαθέτουμε για την αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. «Για δύο χιλιάδες χρόνια», είπα στον εαυτό μου, «οι σχολιαστές μελετούσαν τις πεποιθήσεις των αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων, χωρίς το θέμα να εξαντληθεί, και ανακαλύπτοντας συνεχώς νέες ερμηνείες». Έτσι, επεδίωξα να εξερευνήσω την ανεξερεύνητη ήπειρο των τεκμηρίων που σχετίζονταν με τη Βόρειο και Νότιο Αμερική. Ελπίζω ότι κατάφερα να δείξω πώς συγκροτήθηκε ο μυθολογικός κόσμος των Ινδιάνων της Αμερικής.

Η συνέντευξη του Claude Levi-Strauss στον Manolio Osorio sημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Courier» της Unesco, τον Οκτώβριο του 1990

Μετάφραση: Κατερίνα Λαμπρινού

https://ithaca12830.wordpress.com

Έτη, χρόνια και ζαμάνια

Έτη, Χρόνια και ΖαμάνιαΤαινία μικρού μήκους από παιδιά

Μια γηραιά σοφή κουκουβάγια αφηγείται ιστορίες από το παρελθόν της. Επισκέπτεται τους εκθεσιακούς χώρους τριών διαφορετικών ιστορικών περιόδων στο Μουσείο Μπενάκη και φέρνει στο νου της στιγμές κατά τις οποίες ορισμένες μορφές από τα αντικείμενα ζωντανεύουν. Κάθε ιστορία λαμβάνει χώρα σε ένα περιβάλλον σύμφωνο με την ιστορική εποχή που αφηγείται, ενώ οι πρωταγωνιστές της χρησιμοποιούν τη γλώσσα της εποχής.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Έτη, Χρόνια και Ζαμάνια» που δημιουργήθηκε από μια ομάδα εννέα παιδιών ηλικίας 8-11 ετών, υπό την καθοδήγηση της Χριστίνας Ντεπιάν, κατά τη διάρκεια πέντε εργαστηρίων στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Μουσείου Μπενάκη.

Ο τίτλος της ταινίας, «Έτη, Χρόνια και Ζαμάνια», αποτελείται από τρεις λέξεις με την ίδια σημασία, που εκπροσωπούν τις τρεις διαφορετικές ιστορικές περιόδους στις οποίες ανήκει το μεγαλύτερο μέρος των εκθεμάτων που παρουσιάζονται σε αυτήν.

Η ταινία προκρίθηκε και συμμετέχει σε ένα από τα πιο σημαντικά φεστιβάλ ταινιών κινούμενων σχεδίων από παιδιά, το International Children and Youth Animation Film Festival VAFI, που θα πραγματοποιηθεί από 21 έως 26 Απριλίου 2015 στην Κροατία.

Δείτε την ταινία εδώ!

Εύλογη αντίδραση μετά από δήλωση που άκουσα για τις αλλαγές στους νόμους που ίσχυαν μέχρι τώρα για τις παραλίες

Θα πιαστώ από τα λόγια της κυρίας Κορώνη, ιδιοκτήτριας τουριστικής επιχείρησης, σχολιάζοντας πως δε θεωρούνται παροχές ούτε ανάπτυξη και εξέλιξη του ανθρώπινου είδους η "ξαπλώστρα" στην παραλία, ενώ οπισθοδρόμηση το "άπλωμα" της πετσέτας επάνω σ' αυτή. Οπισθοδρόμηση είναι η κακία που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο είτε έχει το όνομα της αλαζονείας είτε της απληστίας χρησιμοποιώντας το περιβάλλον εις βάρος του περιβάλλοντος. Γιατί ο ήλιος, η παραλία και η θάλασσα είναι αγαθά που τα παρέχει απλόχερα η φύση σε όλους τους ανθρώπους κι όχι μόνο στους θαμώνες του καφέ-μπαρ που θρονιάζονται επάνω στην αμμουδιά.  Και το δυστύχημα είναι πως την άποψη αυτή δεν την έχει μόνο ένας άνθρωπος σ' αυτήν την χώρα,αλλά πλήθος κόσμου που δε μας επιτρέπει να πορευτούμε πιο μπροστά με όρους αξιοπρεπούς, που να ταιριάζουν στον άνθρωπο. Τουλάχιστον, όταν βγαίνουν οι επιχειρηματίες και μιλούν για τα συμφέροντά τους να χρησιμοποιούν άλλου είδους επιχειρήματα, γιατί με αυτά αυτά προκαλούν, την οργή!

Όλγα Ιωαννίδη

Παραχωρούνται οι παραλίες, αλλά χωρίς τραπεζάκια

Τέλος τα τραπεζάκια και οι ξύλινες πλατφόρμες «επάνω στο κύμα». Οι δε ενοικιαζόμενες ξαπλώστρες θα πρέπει να απέχουν τουλάχιστον 5 μέτρα από το κύμα, αφήνοντας ελεύθερο χώρο για όλους τους λουόμενους. Η νέα απόφαση των υπουργείων Οικονομικών και Εσωτερικών για τον τρόπο παραχώρησης των παραλιών έχει σημαντικές αλλαγές σε σχέση με το παρελθόν, ενώ αυξάνει από 20% σε 30% το ποσοστό των μισθωμάτων που θα καταλήγει στο Δημόσιο. Ωστόσο, παραμένει στην ίδια φιλοσοφία της «μαζικής» παραχώρησης των παραλιών στους δήμους, αντίθετα με τις υποδείξεις πρόσφατης απόφασης του ΣτΕ.

Η πολυαναμενόμενη απόφαση υπεγράφη την προηγούμενη εβδομάδα και, αντίθετα με τις προηγούμενες, θα έχει διάρκεια ζωής 2 ετών, δίνοντας για πρώτη φορά στους δήμους το δικαίωμα να συνάψουν διετείς συμβάσεις μίσθωσης παραλιών. Η απόφαση ορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να μισθωθούν τμήματα παραλιών σε δήμους ή ιδιώτες για την τοποθέτηση εγκαταστάσεων εξυπηρέτησης λουομένων (λ.χ. ξαπλώστρες με ομπρέλες), θαλάσσιες δραστηριότητες και καντίνες. Η νέα απόφαση περιέχει κάποιες σημαντικές διαφοροποιήσεις, που είναι καλό να γνωρίζει το κοινό:

• Για πρώτη φορά απαγορεύεται ρητώς η τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων στις παραλίες. Επίσης απαγορεύεται η τοποθέτηση ξύλινων δαπέδων, με την εξαίρεση των ξύλινων διαδρόμων.

• Αυξάνεται από 3 μέτρα σε 5 μέτρα η απόσταση που πρέπει να διατηρείται ελεύθερη ανάμεσα στην όποια χρήση (λ.χ. ξαπλώστρες) και το κύμα.

• Οι τροχήλατες καντίνες μπορούν να μισθώσουν τον μισό χώρο από πέρυσι (έως 15 τ.μ., έναντι 30 τ.μ. που ίσχυε μέχρι και το 2014). Οι καντίνες απαγορεύεται να έχουν ηχητικές εγκαταστάσεις.

• Απαγορεύονται οι «αφαιρούμενες σκιάδες» (τέντες ή κατασκευές σκίασης) στις παραλίες (πέρυσι επιτρεπόταν να καταλαμβάνουν έως 20 τ.μ. εκάστη).

• Απαγορεύεται η μίσθωση ακτών με αυθαίρετες κατασκευές (πέρυσι αρκούσε να έχει υποβληθεί αίτημα νομιμοποίησης, ανεξαρτήτως της τύχης του).

Εκτός από τις υπέρ των λουομένων (και κατά του χάους) τροποποιήσεις, η απόφαση περιλαμβάνει και μερικές οικονομικού ή διοικητικού τύπου βελτιώσεις. Η πιο σημαντική είναι ότι αυξάνει το ποσοστό του μισθώματος που αποδίδεται στο Δημόσιο από 20% σε 30%. Επίσης, δίνει για πρώτη φορά τη δυνατότητα υπογραφής διετούς σύμβασης, καθώς η ΚΥΑ έχει διάρκεια μέχρι τον Μάρτιο του 2017. Τέλος, δίνει μια μικρή ανάσα στις κατά τόπους κτηματικές υπηρεσίες (που πρέπει διά νόμου να ελέγξουν τις συμβάσεις), αυξάνοντας την προθεσμία ελέγχου από 7 σε 12 εργάσιμες.

Παρά τις σημαντικές βελτιώσεις της, όμως, η κοινή απόφαση των υπουργείων Οικονομικών και Εσωτερικών διατηρεί τη φιλοσοφία της άνευ εξαιρέσεων παραχώρησης όλων των παραλιών (η εξαίρεση κάποιων εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια των δήμων), κάτι που είναι αντίθετο με την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας. Επίσης, η απόφαση δεν υπογράφεται και από τον υπουργό Περιβάλλοντος.

πηγή: Η Καθημερινή

Πασκάλ Μπρυκνέρ: Ο δυτικός τρόπος ζωής είναι αδιαπραγμάτευτος

Τι λέει ο Γάλλος φιλόσοφος;
Η ελευθερία της έκφρασης δεν θα αποτελούσε ένα τόσο μεγάλο διακύβευμα αν δεν ήταν πρώτα απ' όλα ένα τραύμα: το προϊόν της αλλεργίας που προκαλεί στην ανθρώπινη κοινότητα η ποικιλία συμπεριφορών και απόψεων. 

Το να τολμούν οι άλλοι να μας αμφισβητούν, να χλευάζουν τις απόψεις μας, να λατρεύουν άλλους θεούς, είναι αφόρητο. 

Η περίφημη φράση που αποδίδεται (κακώς) στον Βολταίρο («Διαφωνώ με όλα όσα λες, αλλά θα αγωνιστώ για να μπορείς να τα λες») είναι τόσο ευγενής όσο και αόριστη: το πρώτο αντανακλαστικό μας είναι να οχυρωνόμαστε πίσω από τις θέσεις μας και να θεωρούμε τις απόψεις των άλλων λανθασμένες, αν όχι σκανδαλώδεις. 

Χρειάζεται μια μακρά εκπαίδευση στον πλουραλισμό για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα και να γίνει αποδεκτή η ποικιλία των απόψεων και των επιλογών.

Αυτά σημειώνει ο γάλλος φιλόσοφος Πασκάλ Μπρικνέρ σε κείμενό του που δημοσιεύτηκε στη Λιμπερασιόν. Όπως γράφει, το μεγαλείο της δημοκρατίας είναι ότι δεν σκοτώνει τους αντιπάλους της: αποδέχεται τη σύγκρουση των συμφερόντων, την εναλλαγή των εξουσιών, τη νομιμότητα των διαφωνιών. Φτάνει μάλιστα, όπως στην Αγγλία, να θεωρεί την αντιπολίτευση χρέος.

Μπορεί να κατανοήσει κανείς την αμηχανία ενός ευσεβούς μουσουλμάνου, εβραίου ή χριστιανού σε ένα περιβάλλον που δεν χαρακτηρίζεται από την ίδια ευσέβεια. Μπορεί να αντιληφθεί την οργή του για ήθη που προσβάλλουν τις αρχές του. Για όποιον θεωρεί τον εαυτό του μοναδικό θεματοφύλακα της Αλήθειας, οτιδήποτε προσβάλλει τον Θεό ή το παρελθόν είναι απαράδεκτο. Όσο ατελής όμως κι αν είναι ο δυτικός τρόπος ζωής, όσο κι αν δικαιούται κανείς να τον χλευάσει ή να αισθάνεται απέχθεια γι' αυτόν, είναι προτιμότερος από πράγματα που γίνονταν παλιά.

Με άλλα λόγια, γράφει ο Μπρικνέρ, δεν πρόκειται να ξαναβάλουμε τις γυναίκες στην κουζίνα, να καλύψουμε το κεφάλι τους, να μακρύνουμε τις φούστες τους, να διώκουμε τους ομοφυλόφιλους, να απαγορεύσουμε το αλκοόλ, να περιορίσουμε την ελευθερία της έκφρασης, να απαγορεύσουμε τα βλάσφημα σκίτσα, να λογοκρίνουμε τον κινηματογράφο, το θέατρο, τη λογοτεχνία, να βάλουμε όρια στην ανεκτικότητα προκειμένου να μην πληγώσουμε κάποιους ευσεβείς. 

Δεν πρόκειται να ξανακατεβούμε τη λεωφόρο της Ιστορίας ανάποδα για να ικανοποιήσουμε τους σκοταδιστές και τους «προοδευτικούς» συμμάχους τους. Κι αν ένα θέαμα, μια ταινία, ένα σκίτσο, προσβάλλει την ευαισθησία μιας ομάδας ή μιας μειονότητας, μπορούν πάντα να διαδηλώσουν ή να καταφύγουν στη δικαιοσύνη. 

Καλύτερα να ζητούν αποζημίωση παρά να μαχαιρώνουν τους απίστους. Αν ο Θεός είναι παντοδύναμος και ελεήμων, άλλωστε, δεν προσβάλλεται από τα γκραφίτι ενός θνητού, από τα μαλλιά μιας γυναίκας ή από τις σκέψεις ενός άθεου.

Εμείς οι άλλοι, οι Ευρωπαίοι- συνεχίζει ο γάλλος φιλόσοφος - , έχουμε τουλάχιστον κτίσει έναν μοναδικό πολιτισμό, ζηλευτό από πολλούς, που στηρίζεται στην ευημερία και την ειρήνη, συνδέοντας τον σεβασμό των ανθρώπων και την ποικιλία των απόψεών τους. 

Το μίσος απέναντι στη Δύση είναι μίσος απέναντι στο δίκαιο και την ελευθερία, όπως γνωρίζουν καλά οι δεσπότες σε όλο τον κόσμο, από τον Πούτιν μέχρι τον Αλί Χαμενεϊ, για να μη μιλήσουμε για τον αυτοανακηρυχθέντα χαλίφη Αλ-Μπαγκντάντι. 

Πίσω από το μίσος αυτό δεν βρίσκονται τα πραγματικά λάθη της Δύσης, όπως η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός, αλλά η προσπάθειά του να τα διορθώσει. 

Με την έννοια αυτή, η πραγματική κινητήρια δύναμη του φανατισμού δεν είναι ο σεβασμός των Γραφών, αλλά ο τρόμος απέναντι σ' έναν τρόπο ύπαρξης που στηρίζεται στην ατομική αυτονομία, στη διαρκή καινοτομία, στην αμφισβήτηση της εξουσίας, στο δικαίωμα συζήτησης αποδεκτών αληθειών. 

Οι πρόοδοι της ελευθερίας συνοδεύονται από τις προόδους του μίσους για την ελευθερία, και κυρίως για την απελευθέρωση των γυναικών.

Ασφαλώς και το ισλάμ έχει θέση στην Ευρώπη, καταλήγει ο Μπρικνέρ, όπως έχει δικαίωμα στην ελευθερία της λατρείας και τον σεβασμό. Υπό τον όρο όμως να σέβεται κι εκείνο τους κοσμικούς και δημοκρατικούς κανόνες. Το ζήτημα δεν είναι ο εξισλαμισμός της Ευρώπης, αλλά ο εξευρωπαϊσμός του ισλάμ, η μετατροπή του σε μια θρησκεία σαν όλες τις άλλες, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες ευθύνες, που θα μπορούσε να αποτελέσει το παράδειγμα για τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο.

Ματαιώσεις

Ματαιώσεις

Τούτην την ώρα που είναι αργά μετά τη δειλινή σε σκέφτομαι πολύ

τις ματαιώσεις της ζωής που μου χει φέρει τόσες

έλα θάνατε εσύ να μου τις αποδιώξεις.

Την ώρα τούτην που είναι αργά μετά τη δειλινή σε σκέφτομαι πολύ

στου Άδη του βασιλιά του Κάτω Κόσμου εκεί κρυφτές να μείνουν

απ τη γη οι ματαιώσεις της ζωής που μου χει φέρει τόσες,

γιατί άλλο δεν βαστώ να μην ιδώ καρπό.

Την ώρα ετούτην που είναι αργά μετά τη δειλινή σε σκέφτομαι πολύ

θάνατε εσύ σκληρέ που τόσα παίρνεις απ τη γη έλα πάρε μου κι αυτή

την ολόμαυρη φρικτή κι ατέλειωτη ζωή.

Κι όταν θα ξημερώσει θα ναι πάλι εκεί η ματαίωση η πιο πικρή

αυτή που με χει δόλια στοιχειώσει μια ζωή.

Ακούραστα, όμως, εγώ πάντοτε θα προσπαθώ κι ας αργεί πολύ να ρθει

η ικανοποίηση αυτή που έχει εγκλωβιστεί.

Με προσευχές στον Άδη δεν ξεχνώ να επικαλούμαι τον θεό ,

τον σύζυγο της Περσεφόνης, να φτάσει ψηλά έως εδώ και να με ξεδιπλώσει.

Γιατί είναι άδικο πολύ να μην τολμώ να ονειρευτώ

και μες στο σκότος το βαθύ χαμένη τίποτε να μην μπορεί η ζωή να μου εκπληρώσει.

Κι όταν θα ξημερώσει θα ναι πάλι εκεί η ματαίωση η πιο πικρή 

αυτή που με χει δόλια στοιχειώσει μια ζωή.       

 Όλγα Ιωαννίδη

 (Μια απόπειρα να εκφραστώ και ποιητικά. Δεκτά παντός τύπου σχόλια!Ευχαριστώ.)

"Η μόνη αξία" Κορνήλιος Καστοριάδης

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης μιλάει για τη διαφθορά και την ευσυνειδησία

Eνώ ψάχνουμε τις χαμένες αξίες μήπως και ξαναστήσουμε αυτό τον κόσμο από την αρχή και επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας σε αυτόν; Ο Καστοριάδης μιλάει για τη μόνη αξία που επικράτησε στην σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία: την ανάπτυξη της παραγωγής και τον πλουτισμό. Ο μεγαλύτερος Έλληνας στοχαστής και φιλόσοφος του 20ου αιώνα με μεγάλη διορατικότητα μιλάει για την προσπάθεια όλων, από τον μισθωτό ως τον καπιταλιστή «να φάνε όσα περισσότερα μπορούν», για το πρόβλημα της «διαφθοράς», για την ευσυνειδησία, για το πώς ο μόνος φραγμός στις πράξεις μας έγινε ο φόβος και όχι οι προσωπικές μας αξίες. Σε μια Ελλάδα της «κρίσης» όπου μόνος στόχος είναι η «ανάπτυξη της οικονομίας», χωρίς κοινωνικά αντανακλαστικά, φωνές σαν του Καστοριάδη ακούγονται πιο επίκαιρες από ποτέ και βοηθούν να φτάσουμε στην «ουσία» που όλοι τεχνηέντως αποφεύγουν. Μπορείτε να διαβάσετε το βιβλίο του Η Άνοδος Της Ασημαντότητας. 

[Πηγή: www.doctv.gr]